Waar de naam 't Prilleke', vandaan komt, dat antwoord moet ik u schuldig blijven. Het einde van 'dun Ujese bom', heb ik wel van dichtbij meegemaakt. Ik weet nog goed, dat ik een paar jaar geleden op een stormachtige zaterdagavond bij café de Preek een pilsje aan het pakken was, toen zo rond middernacht mensen verbouwereerd binnen kwamen met het nieuws dat het Prilleke was omgewaaid. Even later ben ik gaan kijken en ik zag inderdaad dat de oude reus geveld en rustend op een paar geparkeerde auto's z'n laatste strijd tegen de natuur verloren had. Het viel mij daarbij op dat er een groot verschil was in het emotionele verwerken van het sterven van de boom. Een paar meisjes stonden er verdrietig bij te huilen terwijl andere al bezig waren stukken van de dode boom af haalde als souvenier.
Bevangen door de emotie ben ik toen naar huis gegaan en het van me afgeschreven. Dit resulteerde in het volgende gedicht.
“Ut Prilleke”,
Daor littie,
De trots van ons durp,
saome mi de meule van Jetten,
en de groowte kerk,
Ut gezicht van Uje.
138 jaor geleeje geplant,
Op unne auwe wotterput,
Die ut leeve ha gegeeve,
Mar ok dun dood.
Unne lijnenbom, die alles
en iedereen overleefde.
Tweej ôrlooge
en de hardste sturme trotseerde.
Uitgehold dur de grille
van de nètuur,
Mi kabels en pinne,
geholpe dur de mens.
Dun bom van Uje,
die elke winter wèr stierf,
Um in de lente wer fier,
uit te schiete.
Ut rustpunt van de mèrt,
die oe verkoeling gaaf,
Op ut bengske, onder dun bom
In heete zommers.
En nou, littie daor,
zunne leste hevige strijd,
verlorre teege de nètuur,
die gift, mar ok nimt.
Zotterigsaovends
Huilende gezichten,
die niet begrijpend,
staon te keeke,
Nor ut gebrooke,
ut gebrooke hart van Uje.
Bruukske