Dank Marilou! "Gegrepen" is het juiste woord denk ik. Als kind heb ik ademloos naar die oorlogsverhalen geluisterd, vooral die over Jimmy. Het gekke (althans ik vind dat gek) is dat, naast mijn moeder, ik, sinds mijn grootouders zijn overleden, de enige ben in de familie die die verhalen kent. Zelfs de vier zussen van mijn moeder kennen die verhalen niet. De enige verklaring die ik heb is dat het ze simpelweg niet interesseerde en die het ene oor in en en het andere oor uit zijn gegaan. Als kind kreeg ik er geen genoeg van als mijn moeder het er over had. Op mijn 24ste heb ik al die verhalen direct van mijn grootouders gehoord. En vorig jaar heb ik ze eindelijk opgeschreven. Dat zou mijn moeder niet lukken, dus als ik het niet had gedaan, waren die verhalen uitgestorven. Daarom is jullie slogan--Het Geheugen van Brabant--zo goed. Dat is precies wat jullie zijn, en het is een grote en belangrijke verantwoordelijkheid.