Mooie aanvulling, Bert! Zo'n smid had duidelijk een belangrijke functie binnen een dergelijke gemeenschap. Fijn dat je die historie hier hebt geschetst.

Weet je toevallig of er ook foto's zijn bewaard van deze 'smidse'?

Achter deze winkel bevond zich de smederij. Daar smeedde Jan van Erp het ijzer, wanneer het heet genoeg was. Daarnaast kwamen daar ook de boeren om hun paard te laten beslaan. Ik had vroeger alleen een oude fiets die van Oma was geweest. Als die zo erg stuk was dat mijn Vader hem niet meer kon maken, moest ik altijd naar deze smid. De zoon van Jan, Fons van Erp, heeft later deze smederij over genomen. Naast fietsen repareerde hij ook grasmaaiers, landbouwwerktuigen en kachels.
Links van deze winkel bevond zich Hotel /café / restaurant "De Smidse" dat later werd gerund door Antoon, een andere zoon van Jan van Erp. Nu bevindt zich daar een winkel van "De Zeeman" in.

Mooie herinnering, Wilhelm! Inderdaad een mooi staaltje van klantenbinding, waar menig middenstander van tegenwoordig 'n puntje aan kan zuigen.

En in Maria's verhaal valt me speciaal de inzet op van Van Erp als getuige in het gemeentehuis. Dat zag je vroeger overal in de dorpen. Juist de middenstanders waren overdag in hun winkel of werkplaats in het dorp, in tegenstelling tot de boeren, die op het land werkten. En ik denk dat er best iets tegenover stond, voor deze extra dienstverlening aan de gemeente.

Ik ken de winkel nog wel. Ik was een jaar of 13-14 oud ( 1963-1964 en sleutelde toen al aan bromfietsen van mensen bij ons uit de buurt. Kapot kabeltje of ketting. Ik woonde in de Achterste Groes. Bij mevrouw van Erp, in mijn ogen toen een oudere mevrouw,kocht ik de onderdelen die ik nodig had. Omdat ik al een paar keer geweest was zei ze tegen mij: Je krijgt een beetje koring als je vaker komt.
Ze deed dus wel aan klantenbinding want ik kocht een keer daarop een nylon snaartje voor een SPARTA ILO bij haar dat toen 14 gulden kostte. Ik kreeg het voor 12,50. Kon ik ook nog wat verdienen zei ze dan. Dat heb ik altijd onthouden.