Deze foto bracht 'n hoop herinneringen bij mij boven, want ons gezin woonde in één van de getroffen boerderijen. Ik was toen, in augustus 1947, 12 jaar. Wij waren op het veld aardappelen aan het rooien, toen we het rond 16.00u. in de richting van ons huis (Eindsestraat/Kromme Hoek) zagen roken. We gingen er meeten op af en vader ging helpen bij één van de buren; hij had niet in de gaten dat ons huis ondertussen ook in brand stond.
De brand is zeer waarschijnlijk ontstaan op het erf van de familie Peters, waar ze met een dorsmolen, aangedreven door een benzinemotor, aan het dorsen waren. Er moet een vonk zijn overgesprongen en de harde oostenwind en de al wekenlang durende warmte en droogte van de zomer van '47 deden de rest. Eerst vlogen de strooien daken van enkele buren in brand, daarna ook de boerderij van de familie Peters. Twaalf boerderijen gingen in vlammen op; een met pannen gedekt huisje bleef als enige staan. De brandweerlieden (uit Mill, Cuijk, Grave en Nijmegen) hadden te kampen met gebrek aan bluswater. De treksloot waar het uitgepompt werd, stond na 'n half uur droog.
Niet alle afgebrande boerderijen waren nog bewoond, maar er was natuurlijk 'n aantal gezinnen dakloos. Het Rode Kruis zorgde voor dekens en bedden en radiopater De Greeve organiseerde een actie voor onze getroffen buurtschap. Wij kregen onderdak bij buren, maar 'n aantal mensen heeft ook tijdelijk elders gewoond (Katwijk), enkelen in nissenhutten die afkomstig waren van de kazerne in Grave. Ondertussen startte de herbouw van de huizen. Dat viel niet mee, want zo kort na de oorlog was er gebrek aan bouwmaterialen. Toch woonden we anderhalf jaar later in nieuwe huizen.