Wat leuk om die foto in de krant te zien! Ik ken hem heel goed, want ik stof hem dagelijks af: hij hangt ingelijst bij mij aan de muur, cadeautje van mijn kinderen. Ik sta er namelijk zelf op. Ik ben dat meisje dat op een meerpaaltje zit, met mijn zusje Harriette op schoot (je ziet nog net haar beentje). We zitten daar onze haren te drogen. Dat was onze vaste plek daarvoor. En het was gewoon door de week: het was er gewoon altijd zo rustig, niet alleen op zondag. Het moet in 1953 of 1954 geweest zijn, ik was toen een jaar of tien.
De jongen achter ons, met de hengel, dat is Wim de Lauw en de jongen op de fiets heette Raaymakers. De twee vrouwen met de kinderwagen tussen hen in waren op weg naar het consultatiebureau. Ze woonden aan het eind van de haven, waar nu de Jumbo ongeveer is, en vandaar was het een behoorlijk eind lopen. Dus dat gebeurde wel vaker, dat twee vrouwen op de fiets gingen en tussen hen in de kinderen in een kinderwagen voorttrokken.
De vrouw links heette Wies, en haar dochtertje was een tijdje daarvoor omgekomen bij een ongeluk: voor haar deur overreden door een wagen van de CHV. Dat heeft grote indruk op mij gemaakt toen. Die Wies was enorm sociaal: iedereen kon altijd een beroep op haar doen.
De plek waar ik zit, was eigenlijk ook een soort hangplek voor jongeren: als we in de Vasten ons vastentrommeltje mochten openmaken, zaten we daar met de kinderen uit de buurt al dat verzamelde snoep op te peuzelen (en dan met buikpijn naar bed).