Oh, dat durf ik niet te zeggen. In onze collectie kan ik ze niet terug vinden maar mogelijk leest iemand dit die meer weet?

Dus even tot de lezer: mocht dat zo zijn - weet je meer of heb je foto's van de werkplaats - laat je hier dan een berichtje achter? Alvast bedankt!

Hallo
Ik ben de kleinzoon van Wilhelmus vriens die als leerling met rené poulus mee ging na het overlijden van rené heeft mijn opa dingen uit de werkplaats mee mogen nemen aan de Molendijk staat die werkplaats. Mijn opa heeft nog veel spullen daarvan mengtafel vijs tekening weegschaal enzovoorts. Zijn er nog foto's van die werkplaats?

Hartelijk dank voor deze toelichting. Rest nog mijn vraag wie de in 1997 genoemde mevr. Verhaart is. Bij de vraag naar de (Dinteloordse) benaming van het parelhoen noteerde mevr. A. Poulus het woord "tullepetaon" als antwoord. Was dat een gebruikelijke benaming bij de familie Poulus of kwam mevr. Verhaart ermee aanzetten. Het lijkt mij niet waarschijnlijk dat juffrouw Anna de benaming optekende uit de mond van een van haar leerlingen uit groep 3. Ze zou het mogelijk ook gehoord kunnen hebben van een van haar onderwijscollega's of van een ouder van een leerling....? Het blijft gissen. Is of was er een Dinteloordse boer die in zijn kippenren ook parelhoenders hield?

Mevrouw A Poulus is juffrouw Anna Poulus. Zij is meer dan 40 jaar juffrouw geweest op de katholieke jongensschool in Dinteloord. Zij was daar de juffrouw van groep 3. Vele leerlingen uit alle lagen van de bevolking heeft zij les gegeven. Ze kwam zo ook in aanmerking met het dialect van die leerlingen. Anna was altijd heel geïnteresseerd in taal en geschiedenis. C. Poulus was haar broer Cees Poulus ook een leraar. Maar niet in Dinteloord. Beiden zijn overleden. Anna in 1999 en Cees in 2004.

Een vragenlijst (nr. 100 - 1997) van de Nijmeegse dialectcentrale is voor het dialect van Dinteloord ingevuld door mevr. A Poulus (84 jaar in 1997). Zij noemt daarbij als zegslieden ook nog een C Poulus (76 jaar in 1997) en een mevr. Verhaart (62 jaar in 1997). Ik zou graag willen weten of genoemde mevr. A Poulus dezelfde is als de door Jacques genoemde Anna Poulus. Ik wil graag weten wie mevr. A Poulus (Havenweg 13) uit de vragenlijst was en ook wie de andere zegslieden waren. Ook wil ik weten of zij van kinds af aan vertrouwd zijn geweest met het Dinteloords dialect. Met name wil ik weten wat een geboren en getogen Dinteloorder toen of nu zou antwoorden op de vraag: Hoe noemt u in uw dialect de witgespikkelde grijze tamme vogel met gekleurde kop, die niet vliegt en enigszins op een kalkoen lijkt maar het formaat van een kip heeft (parelhoen, poelepetaat)? Deze reactie komt uit Roosendaal. Ik beschik over een digitale versie van de door A Poulus ingevulde vragenlijst.

Wat een prachtig in memoriam voor de op 22-jarige leeftijd gesneuvelde Koos Poulus. Mooi om zijn nagedachtenis in ere te houden!

Een wijziging op bovenstaand verhaal.
Zoon Koos Poulus sneuvelde op 25 december 1948 in Nederlands-Indië. Dus op Eerste Kerstdag.
Hieronder nog wat informatie over deze zoon.
Hij ligt begraven op het Ereveld Kembang Kuning in Indonesië.
Soldaat Koos Poulus was de jongste zoon uit een gezin met 7 kinderen. Zijn vader Koos Poulus had een schildersbedrijf in Dinteloord. Het was de bedoeling dat zoon Koos na zijn diensttijd in het bedrijf als schilder aan het werk zou gaan. Tijdens zijn verblijf in Nederlands-Indië schreef Koos bijna elke week een brief naar huis. Soms schreef hij meerdere brieven per week. Ook andere familieleden ontvingen brieven van Koos. Deze brieven gaven uiting van een positieve instelling en een positief wereldbeeld van Koos. Hij had het eigenlijk best naar zijn zin in Nederlands-Indië. Koos was vol lof over zijn medesoldaten. Zijn kameraden. Ook over het Indische eten is Koos te spreken nasi goreng vindt hij erg lekker. Als chauffeur van een carrier maakt hij veel veldtochten. In zijn brieven beschrijft Koos de prachtige natuur van het land. De bloemen en planten van Indië vindt hij erg mooi. Er zijn ook minder leuke zaken te melden. Zoals de warmte, de regen en het dikwijls weinig te doen hebben. Maar Koos beschrijft deze zaken als feiten, niet om erover te zeuren. Hij geeft er ook altijd een positieve draai aan. De regen is vervelend maar geeft ook koelte. Koos maakt veel foto's. De negatieven stuurt hij naar huis met het verzoek de foto's op te sturen. Ook voor zijn medesoldaten. Na 1e Kerstdag 1948 is het afgelopen met de brieven van Koos uit Indië. Koos rijdt die dag met zijn carrier op een mijn. Wat een verschrikkelijk nieuws krijgen zijn ouders op leeftijd en zijn 6 broers en zussen. Hun jongste zoon en broer kwam nooit meer thuis.

Hallo Hedje,
Ik reageer op een mailtje van je uit 2011.
Ik zou graag via de mail in contact willen komen met je, omdat ook ik herinneringen heb aan de havenweg in Dinteloord. Ik ben nl. geboren in het pand naast de familie Poulus. Ik ben daar geboren op 9.5.1940. Mag ik eens iets van je horen?

Dag Hedje,

De e-mailadressen zijn inmiddels uitgewisseld: het is nu verder aan jullie...

Hou ons op de hoogte van alle mooie verhalen die hieruit voortkomen ;-)

Hallo,
Ik ben erg benieuwd wie de schrijver van dit verhaal is. Ik ben nl de jongste dochter (Hedje) van Kees Poulus, de op een na jongste zoon van de schilder Jacobus Poulus uit Dinteloord. Mijn vader is in januari 2004 overleden en omdat we amper familiecontact hadden met de Poulussen weet ik bijna niets van mijn vaders jeugd en familiegeschiedenis. Ik wil heel graag meer weten en heb nog oude foto's waarop ook de in Indië gesneuvelde Koos op staat (foto's uit Indië). Ook heb ik twee schilderijen die van mijn vader waren, maar weet niet wie ze heeft geschilderd. Een lijkt erg veel op het huis op de foto. Ik zou graag contact met je hebben, Hedje Poulus (ik ben wel getrouwd maar draag, met trots, mijn vaders naam.