In de stad was het een stuk drukker dan op een normale zaterdag. Veel dertigers en veertigers die gejaagd, met een verbeten blik, met dunne lippen en met een lange lijst in de hand, links en rechts winkels inschoten. Nietsvermoedende wandelaars zoals ik, die zich niet snel genoeg uit de voeten konden maken werden bijna omver gelopen. IJzige blikken waren hun deel.
Regelmatig hoorde ik ritmisch gemompel dat ik maar moeilijk kon verstaan, maar dat opvallend vaak klonk als “zat te denken” of “aan Jantje moest schenken”.
Op de markt ging ik even op een bankje zitten om eens om me heen te kunnen kijken. Een hoofdschuddende oudere heer volgde mijn voorbeeld. “Waanzin!” mompelde hij half hardop.
Voordat ik kon reageren zag ik vanuit mijn ooghoek een rijzige, hoogbejaarde heer verbluffend kwiek op een olijke dikkerd afstormen, een gouden staf woedend boven het rood aangelopen hoofd zwaaiend.
Hoewel de ene lang en slank en de andere kort en gezet was, leken de kemphanen toch wel op elkaar: zilverwit lang haar, baard, rode pluche kleding. Toen ze voldoende genaderd waren herkende ik ze opeens: Het waren Sint Nicolaas en de Kerstman die elkaar hier aanvlogen...
“Het is pas 5 december schelm!”, hoorde ik de Sint tieren. “Vanavond is het mijn feestje en ook al ben je dan mijn onechte achterneef, van deze dag blijf je af! Na morgen ben ik het land uit en dan mag jij. Niet eerder!”
De Kerstman liet dat niet op zich zitten. “Wat jij, ouwe sok” bulderde hij, “Jouw tijd zit er op. December is niet lang genoeg voor ons beiden en ik heb de toekomst!”
Terwijl ik toekeek hoe de razende vechtersbazen ternauwernood uit elkaar gehouden konden worden door enkele kordate omstanders, zag ik vanuit een andere ooghoek een lijkbleke schimmel over de daken gejaagd worden door een span joelende rendieren.
“Als dat nou maar goed gaat”, sprak ik zacht voor me uit.
De oude man naast me hoorde het.
“Ach”, reageerde hij, “dat paard redt zich wel, dat draaft al zóveel jaren over de daken. Die rendieren komen nog maar pas om de hoek kijken, die winnen het nooit! De strijd tussen die twee oude bazen is vooral vervelend voor Nederlanders die niet goed weten voor wie ze partij moeten kiezen. Die nemen dus pas op het allerlaatste moment een besluit, vandaar die drukte en dat chagrijn vandaag. En die twee ruziemakers zelf, och; dat zijn nu concurrenten, maar het blijft familie.
Weet u: Na de Kerst ga ik met pensioen en wordt mijn opvolger feestelijk geïnstalleerd. Ik nodig die twee ouwe dwazen gewoon uit op mijn afscheid. Die hebben dan allang spijt van deze vertoning, dus die zoeken elkaar wel op. Dan drinken ze samen heel schuldbewust een paar glaasjes te veel en daarna keert de rust terug. De rest van het jaar zijn het gewoon weer dikke maatjes. Niks aan de hand!” Hij groette me vriendelijk en schuifelde verder, mij verward tussen de nog steeds verbeten op koopjes jagende stadsgenoten achterlatend...
