Na 1950 ontstaat er op de arbeidsmarkt een groot tekort aan ongeschoolde productiekrachten.
Bedrijven begonnen gehuwde vrouwen te stimuleren aan de slag te gaan in de fabrieken. Premies werden uitgeloofd voor het aanbrengen van nieuwe werknemers. Ook buitenlandse arbeidskrachten zijn welkom.
Daarom gaat Nederland met zes landen een wervingsverdrag sluiten. Aanvankelijk kwamen er veel arbeiders uit Spanje, later uit Turkije en Marokko. De term gastarbeiders zal naderhand hereikt worden tot buitenlandse werknemers.

Spanje
Na Italië was Spanje het tweede wervingsland voor buitenlandse werknemers. Het wervingsverdrag voor Italiaanse gastarbeiders werd in augustus 1960 gesloten. Het wervingsverdrag tussen Nederland en Spanje kwam al een jaar later, op 8 april 1961 tot stand. Daarom kwamen begin jaren zestig grote aantallen Spaanse gastarbeiders naar Nederland.

Turkije
Tussen 1960 en 1973 kwamen 65.000 Turkse migranten naar Nederland. Zij waren vooral afkomstig uit het Midden en Zuidoosten van Turkije, waar veel werkloosheid heerste.

bron: http://www.vijfeeuwenmigratie.nl/term/gastarbeiders

Te Utrecht werd in 1974 opgericht en gevestigd de Stichting Nederlands Centrum Buitenlanders (NCB), een overkoepelende organisatie van de zeventien regionale stichtingen welzijn buitenlandse werknemers. (eerder genaamd Landelijke stichting welzijn BW).
Het centrum richtte zich op het verbeteren van de maatschappelijke positie van buitenlandse migranten. Bij het onderhavig archief zit diverse correspondentie met de NCB te Utrecht.
[Het NCB bestaat nog altijd en is sinds 1996 een onafhankelijke landelijke projectorganisatie; vanuit de vestigingen in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht voert het NCB projecten uit en biedt het diensten en projecten aan, gericht op het verbeteren van de positie van migranten in de Nederlandse samenleving. Zie verder website.]
Ook waren er destijds in Noord-Brabant drie regionale stichtingen actief: West-Brabant, Midden-Brabant en Oost-Brabant.