Per 1 september 1983 werden er, nog onder de vlag van het PON, zes vrouwen voor drie Brabantse Vrouwensteunpunten aangesteld. De verzelfstandiging van de Stichting Vrouwensteunpunten vond plaats op 1 juni 1984. Op basis van de tijdelijke RBW-ew van de Directie Coördinatie Emancipatie (DCE) van het ministerie van SZW was voor de Stichting de benodigde subsidie gewaarborgd. De stichting had als doelstelling: “Het activeren, stimuleren, bevorderen en ondersteunen van activiteiten op het gebied van emancipatorisch en feminiserend vrouwenwerk (verder te noemen vrouwenwerk) met en door vrouwen in de diverse regio’s in de provincie Noord-Brabant”.
Onder emancipatorisch en feminiserend vrouwenwerk werd verstaan: alle activiteiten die ten doel hadden de sociaal- psychologische en economische zelfstandigheid van vrouwen te bevorderen. Waardoor de maatschappelijk ongelijke macht tussen mannen en vrouwen kon worden doorbroken. Het bestuur van de stichting had de eindverantwoording voor het beleid, de financiën, het personeel en huisvesting. De financiële administratie en de loonadministratie werden tot en met 1988 uitbesteed aan het PON te Tilburg. Daarna schakelde de Stichting hiervoor een extern bureau in. Het werkterrein van de steunpunten betrof de provincie Noord-Brabant. Om het emancipatiewerk vorm te geven werd ervoor gekozen om de ondersteuning op drie plaatsen aan te bieden en te huisvesten: 1) Het Steunpunt Oost aan de Ruyschenberghstraat 3 te Gemert; 2) Het Steunpunt West aan de Boschstraat 39 te Breda en 3) Het Steunpunt Midden aan de Hinthamerstraat 181 te ’s-Hertogenbosch.
De aangestelde emancipatieconsulenten gaven uitvoering aan de taken en ontwikkeling van het emancipatiebeleid en adviseerden hierover aan het bestuur. In die jaren richtten zij zich op provinciaal en gemeentelijk emancipatiebeleid, educatie, vrouwenhulpverlening, bouwen en wonen, mediterrane- en oudere vrouwen.

De steunpunten zagen het ook als hun taak om informatie te verstrekken en bijeenkomsten te organiseren waarin getracht werd vrouwen te leren nadenken en praten over de eigen situatie binnen bepaalde beleidsterreinen. Het regionale werk was altijd uitgangspunt geweest van de provincie en steunpunten. Vanaf 1988 kregen de medewerkers van de steunpunten de taak om in één of twee sectoren zowel het plaatselijke als het provinciale werk te doen.

(Vervolg: Emancipatiebureau Noord-Brabant voorheen Stichting Vrommes bureau voor emancipatievraagstukken, 1989-1995)