De notarissen maakten in de 19e en 20e eeuw meestal twee exemplaren van een akte,een voor de betrokkene en een voor de notaris zelf. Er zijn echter uitzonderingen: akten van procuratie en huwelijkstoestemming e.d. werden slechts in enkelvoud opgemaakt. Deze akten kregen wel een volgnummer en werden in het repertoire genoteerd. Het valt soms niet mee om deze akten terug te vinden. Weet iemand de reden waarom sommige akten slechts in enkelvoud werden opgemaakt?
Misschien de "beperkte geldigheid" van de akten die je noemt? Een akte van huwelijkstoestemming is van weinig waarde meer nadat het huwelijk is voltrokken. Ook een akte van procuratie betreft meestal maar een bepaalde zaak met een beperkte tijdsduur.
Annemarie van Geloven namens BHIC
bhiczei op 19 juni 2011 om 18:53
Het zelfde verschijnsel zie je ook in rechtbankarchieven. Een voorbeeld: bij een onder toezichtstelling is er van de eerste beschikking een akte aanwezig. Latere verlengingen hebben een puur administratief karakter. Daarvan vind je vaak geen akten meer.
Ander voorbeeld: voogdij. Van wijziging van de voogden zie je in de rechtbankarchieven geen aparte akten. Deze worden als administratieve aantekeningen op een voogdijkaart genoteerd.
De ervaring leert dat het zuivere administratieve karakter vaak de reden is, waarom er geen aparte akte is opgemaakt. Dit fenomeen zal zich ook bij notarisarchieven voordoen.
theo
zei op 1 juli 2011 om 16:03
In het Handboek voor notarissen van Mr. J.J. Loke uit 1846 valt op pag. 86 en 87 het volgende te lezen: Naar de regel is de notaris verplicht van alle akten, de minuten onder zich te houden, maar vermits de verpligting uit hoofde van de kosten welke aan de uitgifte van expeditiën verbonden zijn soms te bezwarend zouden worden, heeft de wetgever bij uitzondering toegelaten dat in originali kunnen worden uitgegeven akten van huwelijkstoestemming, van bekendheid etc. Het is dus een centenkwestie.
