van i naar ij

Dank je wel Henk voor deze link, boeiende materie voor streek- en spreektaal onderzoekers!

In de bijdrage van Jan Stroop van jl. 13 februari wordt onder 'Persoonsnamen en de lexicale leemte' gesteld;

"Een naam is het bezit van een persoon of familie. Die bepalen hoe hun naam wordt uitgesproken".

Hierbij wil ik een kanttekening plaatsen; dit is namelijk maar ten dele waar.

Bij de geboorte KRIJGT een kind de naam van zijn ouders, deze bepalen dus hoe die naam wordt uitgesproken.
Later in het leven van dat kind/persoon, bepaalt de omgeving de toevoegingen die van belang zijn om deze persoon kenbaar te maken.
Deze persoon zal zijn (gekregen) persoonsnaam met toevoegingen dan ook gebruiken om zich zelf te identificeren.

Dat personen soms andere namen gebruikten/'aannamen' om in de anonimiteit te verdwijnen of om andere redenen, is evident.

In dit kader wil ik ook nog even opmerken dat er diverse families zijn die totaal niet weten hoe hun familienaam uitgesproken dient te worden.

Ik noem er hier even drie die nu bij me opkomen;

Angenent = Aan géén eind, dus 'Angéénent' wat betekent 'aan het andere eind'.

Vera = Ver Aa of Van der Aa en niet 'Vééra'.

Roeleven = een patroniem van Roelof, dus Roeluven en niet 'Roelééven.

Zo zijn er wellicht nog een aantal, en... het maakt eigenlijk ook niets uit zolang je je eigen er niet aan stoort...

grts.

De familienamen zijn door de eeuwen verbasterd. Mijn eigen naam is ooit net zoals bij zovelen genoteerd zoals de klerk/priester het verstond, en zo blijf je in de geschiedenis voortleven. Is te hopen...
Mvg.

Misschien niet helemaal binnen deze context maar wil het toch even aanroeren;

als we in de bronnen een verkleinwoord van een persoonsnaam (vaak een meisjesnaam) geschreven zien, staat daar b.v. wel eens Jannetie(n), Betie(n), Adriaantie(n) etc.
De 'i' dient hier uiteraard als een j-medeklinker gelezen te worden.