"Het voetbalveldje lag achter de lagere school, met daarbij een groot korenveld. Op dat voetbalveldje waren we vrijwel altijd te vinden, de jongens uit het dorp die graag voetbalden. Dat was een geweldige vrijplaats, ook vanwege die nabijheid van die wuivende halmen als het koren rijp was.
Er was iets met die korenvelden. Misschien waren het de klaprozen die erbij hoorden of de blauwe korenbloemen die er groeiden of de mogelijkheid je erin te verschuilen. Ze waren onweerstaanbaar aantrekkelijk om erbij in de buurt te zijn. Je ziet ze nu zelden nog, korenvelden, maar als ik ze zie, denk ik direct aan dat voetbalveldje van vroeger in Aarle-Rixtel met die korenvelden daar vlakbij."
Geen fiets op slot
"Het voetbalveld lag werkelijk als een veilige haven bij het lagereschoolgebouw. Er stonden geen huizen omheen. Er was alleen een hoge heg die het veld scheidde van het schoolplein en voor de rest waren er de genoemde korenvelden. Het paadje ernaartoe was een zandpad. Ik kwam er meestal met de fiets. De meeste anderen ook. Dat was ook heerlijk om te zien, de fietsen die er lagen en stonden, geen van alle op slot.
Wil je weten wat er is gebeurd met de oude voetbalplek van Wim Daniëls? Onder deze foto's vertelt hij verder...
Foto's waarop het voetbalveldje van toen te zien is, vlak achter de lagere school. Onder ingezoomd op de spelende jongens zelf (foto's: Wim Daniëls)
Het was een gelegaliseerd veld, want de gemeente had er doelpalen op laten zetten. Goeie gemeente was dat. Die ervaring heb ik in Aarle-Rixtel altijd gehad. De gemeente had wel iets voor je over. Als je als jongere iets graag wilde, ging de gemeente niet gauw dwarsliggen. Je kon ook gewoon het gemeentehuis binnenlopen en bij de gemeentebode een vraag of verzoek neerleggen. Er werd dan wel een beetje besmuikt gelachen, dat was ook terecht. Maar afgewimpeld werd je zelden of nooit. Je kon bij wijze van spreken meteen doorlopen naar de kamer van de burgemeester."
Mythische vormen
"Natuurlijk gaan zo’n voetbalveld en zo’n toegankelijk gemeentehuis veel later pas echt mythische vormen aannemen; als je ouder en weemoediger wordt, als je niet meer in het dorp woont, of als je in het buitenland nog weer eens zo’n fabuleus korenveld ziet. Soms kom je op latere leeftijd opeens iemand tegen van vroeger, die net als jij elk dag op dat voetbalveldje te vinden was. Dan worden de namen genoemd van de andere jongens die er vaak kwamen, inclusief hun bijnamen. Wat is er van hen geworden. Sommigen lijken in het niets te zijn opgegaan. Geen idee waar ze zijn, wat ze doen.
Historisch wordt een plek als je eigen leven steeds meer historie krijgt, in de zin van een verleden dat opeens behoorlijk lang lijkt te zijn. Dat moment komt opeens of sluipenderwijs. Dan kan zo’n voetbalveld ook groter worden dan het in werkelijkheid ooit was. Maar het was wel iets.
Het voetbalveldje van toen en de omringende korenvelden moesten op een zeker moment wijken voor een bejaardenhuis en voor de uitbreiding van de lagere school. Bejaarden kwamen er steeds meer. ‘Ouden van dagen’ werden ze ook wel genoemd. Ze hadden zich verenigd in de bejaardenbond, die tegenwoordig, althans in Brabant, KBO heet, Katholieke Bond van Ouderen. Thuis blijven wonen, eventueel bij de kinderen intrekken, werd steeds minder een optie. Dus kwam er een bejaardenhuis, waar ik zeker zoveel ben gekomen als op dat voetbalveldje. Er zat altijd wel iemand die ik goed kende. Op een zeker moment was ik er zelfs kind aan huis toen er twee buurvrouwen, zusjes van elkaar, gingen wonen. Ik was altijd al veel bij hen over de vloer gekomen en dat bleef zo toen ze naar het bejaardenhuis gingen."
(het verhaal gaat verder onder de foto...)
Wim Daniëls voor de kerk bij het beeld van de klokkengieter in Aarle-Rixtel,
foto's: Suus Heersema
"Later zijn mijn eigen ouders er ook nog gaan wonen, eerst in een aanleunwoning en daarna belandde mijn moeder, toen mijn vader gestorven was, in het grote huis. Ze zat aan de achterkant, die geen uitzicht bood op het voetbalveldje van weleer, dat er ook niet meer was. Inmiddels is het bejaardenhuis er ook niet meer.
Het is afgebroken en vervangen door grote, mooie appartementen. In een van de blokken, allemaal wit van kleur, wonen nog wel mensen op leeftijd, maar dan echt de hulpbehoevende mensen op leeftijd. Ik loop er nog weleens binnen om een praatje te maken en om te kijken wie ik nog ken. Het zijn er natuurlijk steeds minder.
Maar een deel van het voetbalveldje van vroeger is ook de speelplaats geworden van de lagere school van nu, die dezelfde school is als waarop ik zat, al is het gebouw van vroeger er sinds een aantal jaren niet meer. Er staat nu nieuwbouw. Toen het oude gebouw er nog stond, kon je er zo langs fietsen. Je zag de klassen vanaf de straat en wist: daar zat ik bij juffrouw Van Leuken, daar bij juffrouw Beijers, daar bij meneer Verhappen, enzovoort. Gelukkig hebben we de foto’s nog."
Luister hier naar onze podcast met Wim Daniëls over vakantie
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
