Verdediger Daan Schrijvers werd als 10-jarige lid van NAC Breda. Vanaf zijn 18e speelde hij daar vervolgens vier seizoenen (van 1959 tot 1963) in de Eredivisie. Niet zonder succes: NAC eindigt in die jaren tot twee keer toe als 5e.
In 1963 stapt hij over naar DWS Amsterdam. Die club was net gepromoveerd van de Eerste naar de Eredivisie en met Schrijvers in het team werden ze meteen het jaar daarop, in 1964 dus, ook daar kampioen. Een huzarenstuk dat geen enkele andere Nederlandse club ooit herhaald heeft. Het seizoen daarna werd het team overigens keurig tweede en tussendoor deed DWS het ook uitstekend in de Europa Cup.
Daan Schrijvers is dan nog maar 24, en vreemd genoeg heeft hij hiermee zijn grootste successen al achter de rug. Hij heeft aanbiedingen op zak van clubs als Eintracht Frankfurt en Benfica, maar durft als kersverse vader dat avontuur niet aan en kiest in 1965 liever voor PSV Eindhoven. In Daans jaren bij PSV (1965-1970) is die club nooit verder gekomen dan een 3de plaats...
Van 1970 tot 1975 zien we Schrijvers weer terug bij zijn oude club NAC in Breda. Die ploeg draait in die jaren overigens niet zo best, ze worden zelfs drie jaar op rij slechts 16e. Een lichtpunt in die jaren: in 1973 winnen ze wél mooi de KNVB-beker.
Een aardige carrière wel, maar niet overweldigend , dus waarom is Daan dan niet al lang weer vergeten? Wel: tussen 1962 en 1967 speelde hij ook 22 keer in het Nederlands elftal. In een team met grootheden als Rinus Israel, Frans Bouwmeester, Coen Moulijn, Theo Laseroms, Piet Keizer en zelfs Johan Cruijff, was Schrijvers vanaf 1964 de onbetwiste aanvoerder. Een stevige mannetjesputter (“macho” volgens sommigen) met een natuurlijk overwicht en leiderschapskwaliteiten.
Een speler die kennelijk beter was dan de elftallen waarvoor hij vaak speelde. Iemand dus die volgens de deskundigen zonder meer in het Brabants Elftal van de Eeuw thuishoort!
Daan Schrijvers overleed 2 augustus 2018, vlak voor zijn 77ste verjaardag.
.jpg)
