Dagje uit (2): Velp

Kapucijnenklooster

Met de mooiste herinneringen en dank vertrokken wij en gingen nog even bij de zusters van het St Jozefhuis aan, die ons al hadden gezien bij de aankomst. Oude bekenden. Een groet, een praatje in de hal en toen naar Velp. Omstreeks 4.30 uur kwamen wij bij het oude Capucijnenklooster aan. Wij hadden tevoren even gebeld of wij gelegen kwamen. De broeder verstond 2 zusters, maar hij viel er toch niet van achterover, toen er twintig nonnetjes onder geleide binnen vielen.

Onze lunchpakketjes kwamen uit de tas, de broeder kwam met een reus van een koffiekan en schonk de grote tassen vol. Dat was weer die Franciskaanse gastvrijheid, die zo wel aandeed. Op stoel of bank, het deed er niet toe, de onverwachte grote visite was welkom en men koos een plaats alsof men thuis was.

Intussen keken wij eens rond in het vertrek, evenals in de hal: wat een antiek. Het bekijken waard. En de broeder maar vertellen. Dit van de zoveelste eeuw, dat niet zo oud, en dat was kostbaar. Moeder Bernadette vroeg of wij ook verder nog wat mochten bekijken. Ja zowaar, de slotdeur ging open. En toen hebben wij wat gezien. Schilderijen, beelden, eeuwenoud handschrift, het bewijs van een meer dan 300-jarig bestaan van het klooster. In ieder vertrek wees de broeder onvermoeid de mooiste dingen aan. Waardevolle tegels en kunstzinnige platen in de schouw.

De gang was een doorlopend schilderij met vakken handschrift ertussen. En wat te denken van de grote platte buiskachel in de refter. Daar kon men nog eens goed voetjes warmen. De kapel had nog weer een aparte aandacht. Daar liggen wel een honderd Capucijnen begraven en een grafsteen in het midden, was door de uitgebeitelde figuren, een struikelblok geweest voor meerdere communicanten. St. Antonius was nog de beste vriend van de mensen. De negen dinsdagen trokken velen naar deze kapel. Toen de gardiaan eens een mooier beeld had geplaatst, viel dat helemaal niet in de smaak. De echte oude Antonius moest terugkomen en die staat er nu nog. Nog een ander beeldje te weten een Mariabeeldje, dat uit eikenhout was gesneden, had als speciale devotie het verkrijgen van zegen. De oude broeder vertelde, hoeveel uren ze vroeger achter elkaar op de knieën zaten ... officie, in de volle lengte, meditatie met lampen uit, wat in het vroege morgenuur wel eens tot een oogje-luiken noodde. Er was veel gebeden, en ook wel een beetje geslapen. Nu deden ze het korter en begonnen niet meer zo vroeg. Hij stapte daar dapper overheen; het was zo ook weer goed. Zr Angela liet nog even het orgel horen.

Daarna de tuin in. Heerlijk. Wat een ruimte. Er was zelfs een stuk bos bij, en een gracht met bootjes met aan de kant een 6 meter dikke boom. De broeder wandelde met ons naar het pesthuisje, geheel afgezonderd gelegen in het bos. Vroeger verbleven daar de zieken die nog niet waren hersteld. Ze hadden hun eigen provisie in een keldertje. Met opgraven vonden ze er nog een paar lege biertonnetjes. Verder een kapelletje, met aan weerszijden een vertrek; een woon- en slaapvertrek. Zodra de arts ze als genezen had verklaard, mochten ze weer in de gemeenschap van het klooster komen. De grot was het eindpunt van onze wandeling. Langs het nieuwe kerkhof gingen wij naar het klooster en hebben nog enkele vertrekken gezien. Er luidde een klokje – en toen begrepen wij, dat wij de broeder niet langer moesten ophouden. Wij vertrokken om zes uur, nagezwaaid door meerdere broeders. Onze beste dank voor die goede gastvrijheid, zo eenvoudig en oprecht.

Kerkje in Velp

Wij hadden nog meer op ons program. Eerst bezochten wij dat oude Velpse kerkje wat vroeger parochiekerk is geweest en zoveel aan restauratie heeft gekost (Monumentenzorg). Keurig schoon gehouden, maar er is weinig antiek meubilair. Het is het kerkje zelf, dat waarde heeft. Wij kregen van een broeder een gestencilde geschiedenis van dit kerkgebouwtje mee. Graag.

Sint-Alphonsusklooster

De zusters Redemtoristinnen mochten wij niet passeren. Er woonden bekenden onder hen, dus even bellen. Zouden er ooit zoveel bezoekers en bezoeksters in de spreekkamer zijn geweest? Tjokvol. Geen tralie meer. Die was mooi weggewerkt in een lange tafel met lichtgroen formica. Velen van ons zagen de zusters voor het eerst in haar rood-blauw-witte kleding.

De kapel was hernieuwd, erg mooi, rustig en smaakvol, de zachtgrijze kleur had de overhand in vloerbedekking, stoelen enz, en de muren werden heel wat mooier gevonden dan de druk beschilderde van voorheen. Die banken leken voor onze kapel ook wel geschikt meubilair.

Wil je meer verhalen van Erna Hodenius over de Penitenten in Reek lezen?

Klik hier voor meer verhalen