De Baanderherenweg in een notendop

In de flat woonden allemaal jonge mensen. Mijn naaste buren waren René en Leontien. René was bij de luchtmacht en moest toekomstige piloten in een linktrainer leren vliegen. Onder hen woonde een botercontroleur.

Achter onze flat was een brede gazonstrook waar mijn vrouw al gauw lekker in de zon ging zitten met ons zoontje, gezellig buurtend met mensen uit de Sint-Barbarastraat. We hadden allerlei nationaliteiten om ons heen. Leuke Tsjechen waar je mij geregeld kon vinden, vaak sleutelend aan de auto's. Tegenover ons woonden een Spaanse gastarbeider en Hasje bij wie je altijd terecht kon.

Op een vroege morgen zei de vrouw van de botercontroleur: "Ik hoor allemaal water druppelen." Toen ze uit bed stapten stonden ze in het water. Leontien was in de late avond in de meterkast geweest en had een borstel laten vallen op het aftapkraantje. De hele nacht had het zijn werk gedaan. Ook de flat onder hen was ondergelopen. Gelukkig waren ze goed verzekerd en werd het goed afgewerkt. En het schiep daarna goede banden.

Mijn vriend Will had een vrachtwagen die slecht startte in de morgen, daarom ging hij ‘s avonds de wagen nog warmrijden. "Bert ga je nog even mee?" vroeg hij dan. Ik ging lessen voor mijn rijbewijs in de Simca van Rijschool Van Opstal. Dan had je Overmars met zijn besteldienst, pastoor De Beer, 'Magere Josje' waarop we keken hoe laat het was en niet te vergeten de wasserette in de Van Beekstraat.

Door omstandigheden moest ik de was doen,  dus ging ik regelmatig met een volle wasmand naar de wasserette. Ik frommelde alles in de machine en ging weer een uurtje terug naar huis. Toen ik terugkwam, zaten de vrouwen op de lange zitbank voor de wasmachines te lachen. "Is die was van u?" vroegen ze. "Alles is groen." Ik had een groene sok bij de kookwas gedaan.

Ook de Limburgse tandarts leerde ik kennen. "Kom maar gerust in de avonduren als je overdag geen tijd hebt," zei hij. Hele verhalen kreeg ik te horen: "Ik heb leren tanden trekken in mijn diensttijd," vertelde hij. "Ik ben me daar wat tegengekomen." Later wilde hij die tanden-trek-ervaring ook op mij toepassen, maar dat ging mij te ver. Ik heb toen voorgoed afscheid genomen.

Giezy, de Hongaarse vluchteling, woonde naast onze flat met Cor, de wever van de Hebox. Cor had een weefgetouw in de voorkamer staan. Giezy had ook een ekster, parkieten en andere vogeltjes. Ze was gek op dieren. Ik had haar ekster leren praten. "Jij niet gekke woorden leren," zei ze dan. Voordat ik bij Cor en Giezy binnenging, drukte ik lang op de voordeurbel.  Het was nog even oefenen, maar toen riep de ekster "trrring, trrring."

De Baanderherenweg was wel geen bruisende straat, maar op een keer hadden wij toch een landelijke primeur. Een automatische levensmiddelen zelfbedieningskiosk van de Spar.  Van heinde en ver kwamen ze kijken en kopen, wat een spanning. Keuze maken, geld inwerpen en dan, als je geluk had, kwam je rol beschuit eruit. Heel de Baanderherenweg stond vol met auto's. Nu zijn de straat en de flats mooier dan vroeger. Het is een prachtige wijk geworden. Maar mijn gedachten gaan uit naar radiodistributie, het eerste aardgas, mijn eerste zwart-wit tv, de kolenboer die de volle kolenzakken naar boven moest sjouwen.  Ik zal ze nooit vergeten.

Dit verhaal verscheen eerder in de MooiBoxtelKrant van 13 mei 2015.