In de Echo van 21 november 1958 staat een verhaal dat moet illustreren hoe sterk de verbeelding van mensen kan zijn, zowel ten goede als ten kwade. Geheel in de stijl van de jaren vijftig hoorde daar een wat moralistisch getinte inleiding bij.
"Dat men in de middeleeuwen aan heksenprocessen deed, is te verschonen, omdat de natuurkennis gebrekkig was, het godsdienstonderwijs beneden peil en de mensheid een zwak had voor geheimzinnige dingen….. Doch die de naam van christen in onze tijd met ere wil dragen, zette dit spel der dwaze verbeeldingskrachten opzij en kome zeker niet bij de priesters of aan de kloosterpoort om raad, om een medalje of gewijd water, teneinde de heks of tovenaar te bezweren."
Dan volgt het verhaal van de boer die aanklopt bij het kapucijnenklooster, helemaal in paniek:
Er kwam bij de Capucijnen te Velp een boer die behekst was. Hij kwam uren ver en het zweet parelde op zijn voorhoofd. Angst belette hem haast te spreken. O, ’t was niet pluis op de stal. De Gardiaan hoorde de klaagtonen bedaard aan. Op de vraag wat de overste ervan dacht zei deze: “vriend, ze leren ons dat twee dingen moeten samengaan, om behekst te zijn. Zo dat niet is, dan hebt ge niets te vrezen.” De boer was nieuwsgierig.
“Welnu,” zei de Gardiaan, “die behekst is, heeft koud zweet.” Het boertje kromp ineen, want waarlijk, van angst parelde het koude zweet reeds op zijn voorhoofd. “En het tweede?” vroeg hij. “Wit bloed,” sprak de pater. Dadelijk werd de proef op de som genomen en de lezer begrijpt, dat de man rood bloed had als iedere sterveling.
Blij als een kind ging hij huiswaarts, genezen van zijn inbeeldingsziekte.
"Dat men in de middeleeuwen aan heksenprocessen deed, is te verschonen, omdat de natuurkennis gebrekkig was, het godsdienstonderwijs beneden peil en de mensheid een zwak had voor geheimzinnige dingen….. Doch die de naam van christen in onze tijd met ere wil dragen, zette dit spel der dwaze verbeeldingskrachten opzij en kome zeker niet bij de priesters of aan de kloosterpoort om raad, om een medalje of gewijd water, teneinde de heks of tovenaar te bezweren."
Er kwam bij de Capucijnen te Velp een boer die behekst was. Hij kwam uren ver en het zweet parelde op zijn voorhoofd. Angst belette hem haast te spreken. O, ’t was niet pluis op de stal. De Gardiaan hoorde de klaagtonen bedaard aan. Op de vraag wat de overste ervan dacht zei deze: “vriend, ze leren ons dat twee dingen moeten samengaan, om behekst te zijn. Zo dat niet is, dan hebt ge niets te vrezen.” De boer was nieuwsgierig.
