In het najaar van 2012 viel er een gat in de zuidwand van de Kerkwerve in Etten-Leur. Tot verdriet van veel parochianen èn van de monumentenbeschermers van het Cuypersgenootschap werd de H. Hartkerk gesloopt.
In de jaren ’50 van de twintigste eeuw begon Etten-Leur aan een periode van snelle groei. Ten zuiden van de rijksweg Breda-Roosendaal verrees een nieuwe wijk en bouwpastoor Soffers liet in het hart daarvan een nieuwe kerk bouwen. De stijl was neoromaans met elementen van de vroeg-christelijke kerken. Opvallend was de robuuste toren, vanaf de rijksweg een echte blikvanger. De inzegening vond plaats op 12 mei 1957.
In de jaren ’60 en ’70 werd de H. Hartkerk een brandpunt van de nieuwe ontwikkelingen die de Nederlandse kerkprovincie in hun ban hadden na het Tweede Vaticaanse Concilie. De kar werd getrokken door de pastores Paul de Maat en Claude Covemaecker, maar er was een brede achterban, niet in het minst onder jongeren.
Foto: BHIC / Henk Buijks, 2012
Foto: BHIC / Henk Buijks, 2012
Helaas liep ook hier het kerkbezoek terug en moesten uiteindelijk de drie Etten-Leurse parochies fuseren. Nu herinnert alleen de naam Kerkwerve nog aan de trotse H. Hartkerk.
Tot zover “de stenen”. De bezieling van een parochie moet natuurlijk komen van de pastoor en zijn kapelaans. Wie herinnert zich nog pastoor Soffers? In 1954 werd hij geïnstalleerd in de parochie. Hij was toen 48 jaar. Deze 'herder' zal zijn 'kudde' goed hebben gekend, want midden jaren zestig zwaaide hij in dezelfde parochie nog steeds de scepter. Er zullen dus vast genoeg herinneringen zijn aan deze zielzorger. Wij zijn benieuwd naar de verhalen. Vertel ze hieronder!
