Vóór de tijd dat het Nieuw Veer een geregelde dienstregeling had, moest een veerman gewoon altijd klaar staan voor reizigers die van zijn pont gebruik wilden maken. Weer of geen weer, dag of nacht.
In de nachtelijke uren mocht de veerman ter compensatie wel dubbel tarief rekenen. ’s Nachts sliep de veerman in het veerhuis aan de ene kant van het water. Om ervoor te zorgen dat een reiziger die aan de andere kant van het water stond toch zou worden overgezet, hadden veel veren zware bellen, waarvan het gelui ook aan de overzijde van het water goed hoorbaar was.
Ook bij het Nieuw Veer was dat het geval. Het verhaal gaat dat op Kerstavond zo rond elf uur vanaf de zuidelijke oever van de Mark hard gebeld werd. In het veerhuis aan de Terheijdense kant lagen de veerman en zijn vrouw allang in bed. De veerman hoorde het gelui van de klok wel, maar had geen zin om zijn bed uit te komen. Zelfs niet na herhaald aandringen van zijn vrouw, die tenslotte zelf maar iets warms aantrok en poolshoogte ging nemen.
Aan de overzijde van de Mark stonden een oudere man en een jonge vrouw, die duidelijk wilden worden overgezet. Een nieuwe poging om de veerman alsnog tot actie aan te zetten liep op niets uit, de vrouw keerde onverrichterzake naar de oever terug en gaf met gebaren te kennen dat ze tot haar spijt de passagiers niet kon overzetten. Op dat moment hoorde zij vanaf de overzijde duidelijk een stem die zei: “Vrouwe, het ware voor uwe man beter geweest, als hij wel was gekomen, want nu zal hij de bel elke nacht horen”. Meteen daarna waren de verschijningen aan de overzijde verdwenen.
Vanaf dat moment luidde de bel elke nacht, vanaf een uur of elf ’s avonds tot kort voor zonsopgang, zonder dat er een levende ziel te bekennen was. Tot het uiterste getergd nam de veerman tenslotte op een nacht zijn boot, voer naar de overkant en smeet de behekste bel in de Mark. En dat hielp: het luiden stopte, de rust was weergekeerd bij het Nieuw Veer. Maar niet helemaal.
Want nog steeds kun je op Kerstavond tussen elf uur ’s avonds en middernacht de veerbel bij het Nieuw Veer horen luiden. Als je goed luistert, tenminste...
Ik bracht veel tijd door bij de Nieuwveerbrug. Mijn vader was er brugwachter van 1976 tot 1991. Het blijft voor mij een bijzondere plaats. Leuk om dit mooie verhaal te lezen.
In de nachtelijke uren mocht de veerman ter compensatie wel dubbel tarief rekenen. ’s Nachts sliep de veerman in het veerhuis aan de ene kant van het water. Om ervoor te zorgen dat een reiziger die aan de andere kant van het water stond toch zou worden overgezet, hadden veel veren zware bellen, waarvan het gelui ook aan de overzijde van het water goed hoorbaar was.
Aan de overzijde van de Mark stonden een oudere man en een jonge vrouw, die duidelijk wilden worden overgezet. Een nieuwe poging om de veerman alsnog tot actie aan te zetten liep op niets uit, de vrouw keerde onverrichterzake naar de oever terug en gaf met gebaren te kennen dat ze tot haar spijt de passagiers niet kon overzetten. Op dat moment hoorde zij vanaf de overzijde duidelijk een stem die zei: “Vrouwe, het ware voor uwe man beter geweest, als hij wel was gekomen, want nu zal hij de bel elke nacht horen”. Meteen daarna waren de verschijningen aan de overzijde verdwenen.
