Hij haalde ook zijn autorijbewijs. In die jaren moesten nieuwbakken chauffeurs enige kennis van motoren hebben. Rond zijn twintigste keerde Cris weer naar zijn ouderlijk huis terug.
Op een warme zomernacht lag Cris in bed met het dakraam open. Hij werd wakker van geluiden op straat, keek door het raam en zag twee mannen staan bij een auto. Hij trok zijn broek aan en ging polshoogte nemen. Er bleek een lager van de motor stuk. Cris had een draaibankje en bood aan een lager te maken uit een stuk hardhout. Dat heeft hij gemonteerd en de heren geadviseerd om langzaam naar huis te rijden en de dag daarop een origineel lager te laten monteren. Hij kreeg een flinke fooi en een week later een postkaart vanuit Den Bosch dat ze goed aangekomen waren.
Het boerderijtje van Martinus van der Lee
Uden kreeg elektriciteit, in een gebouwtje stond een stoommachine die de generator aandreef. In de dorpskern werden houten palen geplaatst waar de draden aan gingen, een ieder kon vrijwillig elektrische stroom aan laten sluiten, meestal de beter gesitueerden.
Cris had thuis in het oude boerderijtje ook stroom aangelegd, en wel een lamp in den herd, een op de geut en zelfs een in de koeienstal. Nou dat was wat, zo’n keuterboertje met elektrische stroom, en dan ook nog een lamp op de geut en zelfs op de stal! Het kon niet op. Wie dacht dat boertje wel dat hij was? Verwaandheid, niets anders dan verwaandheid!
De roddels gingen heel het dorp door en zelfs er buiten. Op een zondagmiddag kwam zijn broer per fiets uit Nistelrode om toch eens naar het wonder te komen kijken. “Kijk,” zei Tinus, “als ik hier aan die knop draai, dan gaat ginder de lamp aan.” Dat was een waar wonder, vooral als je met de petroleumlamp groot bent geworden. In wezen was het eenvoudig, gezien zijn zoon Cris het aangelegd had.
Het elektriciteitsnet werd door de provincie overgenomen en Cris ging mee als monteur in Uden en omgeving. Duitse soldaten veroorzaakten tijdens hun terugtocht in 1944 een bende en ze richtten vernielingen aan. Cris kreeg te horen dat er op de weg naar Volkel een houten barak in brand was gestoken. Plichtsgetrouw ging hij er naar toe en klom in de houten paal om de stroomdraden door te knippen die naar de brandende barak liepen. Op straat stonden drie kleuters te kijken naar wat die man daar in de paal aan het doen was. Plotseling ontplofte een vliegtuigbom in de barak, alle drie de kinderen waren op slag dood en Cris hing dood boven in de paal.
Een paar dagen daarna trokken de Engelsen binnen, en twee weken later viel het veertienjarige zoontje van Cris, Tijn, met zijn knie in een glasscherf. Tijn stierf aan bloedvergiftiging. Zo had tante Paula twee begrafenissen in louter twee weken.
