De enige plaatsaanduiding die ik in de archieven heb gevonden, is dat hij nabij de Varkensmarkt lag. Het zou op de huidige parkeerplaats van de Aldi achter de winkels aan de Van Disselstraat geweest kunnen zijn. Maar na reacties hieronder blijkt ‘het centrum van sport in de Acht Zaligheden’ nog een perceel verderop te zijn geweest.
Op 28 april 1932 begon de aanleg, waarvoor drie wagons sintels nodig waren, en op 12 juni kon burgemeester Goossens de C-baan openen. Aan de openingswedstrijden namen erkende zandbaanspecialisten als Ketelaars, Hellemons, Rosseau, Franken, Schoonderwalt en Vermairen deel, en één van de gebroeders Slaats (waarschijnlijk niet Frans). Er konden 500 mensen zitten, en nog eens 1500 staan.
Het begrip ‘zandbaan’ moet je niet al te letterlijk opvatten, het was meestal geen stoffige toestand waar je crossbandjes voor nodig had: zo’n baan werd afgewerkt met puin en gruis dat werd ingewalst, en meestal nog van een leemlaag voorzien. Dan kon-ie behoorlijk hard en snel worden. Dat het serieus aangepakt werd, blijkt wel uit het feit dat het repareren van de baan na het eerste seizoen werd aanbesteed. Er tekenden vijf aannemers op in. De laagste inschrijver vroeg 125 gulden, de hoogste 197.
Brand
Tragedie in 1933: “Te Bladel is gisterenmiddag brand ontstaan in de boerderij van den landbouwer J. Hoeks. (...) Een paard kwam in de vlammen om. Negen rijwielen van supporters der plaatselijke wielerclub die in een bijgebouwtje van de boerderij gestald waren, werden eveneens door het vuur vernield. De spuitgasten van Bladel moesten van de wielerbaan gehaald worden, doch zij konden niets meer tegen het felle vuur uitrichten”. (Nieuwe Tilburgsche Courant, 22 mei 1933).
In de omgeving waren wel meer baantjes, zoals in Lage Mierde, Reusel en Bergeijk, de één beter dan de ander. Bladel was bij de NWU aangesloten. Na 1933 komen we geen uitslagen meer tegen. In dat jaar is wel de eerste Acht van Bladel gehouden, ook Herdenkingsrit Frans van Rooij genoemd. De huldiging was op de wielerbaan.
Periode: 1932- | Materiaal: Zand-gruis | Lengte: 160 meter
Gedicht door Inge de Kroon, gebaseerd op haar vaders jeugdherinneringen
Het begrip ‘zandbaan’ moet je niet al te letterlijk opvatten, het was meestal geen stoffige toestand waar je crossbandjes voor nodig had: zo’n baan werd afgewerkt met puin en gruis dat werd ingewalst, en meestal nog van een leemlaag voorzien. Dan kon-ie behoorlijk hard en snel worden. Dat het serieus aangepakt werd, blijkt wel uit het feit dat het repareren van de baan na het eerste seizoen werd aanbesteed. Er tekenden vijf aannemers op in. De laagste inschrijver vroeg 125 gulden, de hoogste 197.
