Omdat de eerste baan van Van der List had moeten wijken voor de aanleg van een nieuwe straat, gunde de gemeente hem alle medewerking om even verderop in de Stoopstraat een nieuwe aan te leggen.
In 1935 besprak de Roosendaalse gemeenteraad dat er een ‘zedelijke verplichting’ rustte op de gemeente om te kijken naar de oprichting van een nieuwe wielerbaan annex sportpark, omdat de oude baan ‘door een toevallige omstandigheid een ontijdige dood heeft gevonden’.
Men vond dat oprichter Tiest van der List de gunst toekwam om een (provisorische) baan aan te leggen, ook al omdat hij een bondslicentie bezat die dreigde te verlopen. Werklozen hielpen mee om het terrein in orde te maken. Deze baan was even lang maar had hogere bochten en betere faciliteiten dan de vorige.
De baan aan de Stoopstraat. Enkele huizen in de achtergrond bestaan nog.
Bron: Heemkundekring De Vrijheijt van Rosendale
Uit De Grondwet: “a.s. Zondag 5 Mei a.s. zal de nieuwe wielerbaan van v.d. List, welke nu op een terrein aan de Stoopstraat is aangelegd geopend worden. De baan welke met medewerking van de gemeente is aangelegd en, waaraan thans nog door eenige werkloozen wordt gearbeid, is reeds zoover voltooid dat men reeds een volledige indruk van de situatie kan krijgen. De nieuwe piste is dicht bij de standaardmolen gelegen, iets wat de schilderachtigheid van het terrein wel vergroot. De toegang tot de wielerbaan is veel beter dan bij de oude. Men krijgt hier zelfs een parkeerterrein voor auto's en een flinke rijwielstalling, terwijl er aparte ingangen komen voor de derde rang, de tweede en eerste rang”.
Luchtfoto 1939. Is dat een wielerbaantje aan wat nu de Talmastraat is? (NIMH)
Ook hier duurde het avontuur niet lang, maar kwamen de bekende regionale renners en het publiek graag een kijkje nemen. In december 1935 scheidde deze baan zich met die van Steenbergen, Oudenbosch en Bergen op Zoom (Scheldebaan) af van de NWU om lid te worden van de NWB. Het jaar daarop werden er wedstrijden achter motoren aangekondigd, iets dat onder de NWU-vlag niet kon. Van de races op die rebellerende NWB-banen bestaan erg weinig verslagen, het lijkt erop dat de gevestigde kranten er niets van moesten hebben en de NWU niet wilden afvallen. NWU-renners mochten er ook niet rijden zonder hun licentie kwijt te raken. Toetreding tot de NWB betekende dus vaak een publicitair doodvonnis.
Rond deze tijd (1935) moest er ook een houten baan komen op het sportterrein van Boonen aan de Kade. Dat ging niet door. Wel zien we later elders in Kalsdonk, op een luchtfoto uit 1939, bij de latere Tasmanstraat iets liggen dat wel erg veel op een klein (houten?) wielerbaantje lijkt. Vooralsnog een mysterie.
Periode: 1935- | Materiaal: Zand-gruis | Lengte: 210 meter
