Zie:
https://heemkundesinttunnis.nl/wp-content/uploads/2023/03/Deel-13-Van_Steenhuijs_het_hele_verhaal.pdf
Archivaris Harm Douma in boekje 750 jaar parochie St. Anthonius Abt: Toen men te Oploo in 1730 een eigen parochie ging vormen, moest men het met een nederig bedehuis doen. Oploo was een erg klein dorpje, scherp begrensd door de Sambeekse Hoek en het dorpsgebied van St. Anthonis. De zielzorg werd vanuit St. Anthonis verricht. Soms was er een geestelijke aan de kapel verbonden. In 1643 was heer Hendrick Bastiaans van de Vifeyken bedienaar van de kapel van Oploo en in 1691 wordt heer (Hendrick) Thomase als geestelijke aangesteld. Vanzelfsprekend bleef de eigenlijke zielzorg toebehoren aan de pastoor van St. Anthonis. Heer Thomase had een kelk van St. Anthonis, die na zijn dood in 1732 tegen de vergoeding van 22 gulden naar de moederkerk terugkeerde. Vrouwe Lucretia van der Noot, weduwe van Walraven/Walraad van Steenhuijs, heer van Heumen, Malden en Oploo/in 1723 hertrouwd met Alexander Stevart/Stuart, wist in 1730 te bewerkstelligen dat het kerkenhuisje van Oploo door bisschop Franciscus Ludovicus van Roermond tot een parochiekerk verheven werd, hoewel zij zelf van de Gereformeerde religie was. Het geslacht van Steenhuijs droeg het een paar honderd inwoners tellende Oploo een goed hart toe. Meestal woonde men op het kasteel te Heumen en soms verbleef men op het Oplose kasteeltje. Zij handelde echter als vrouwe van Oploo buiten de heer van Boxmeer om. Bij het hooggrafelijk huis was men daar niet over te spreken, aangezien het recht van pastoorsbenoeming aan het huis Bergh toekwam. Enkele bewoners van Oploo zelf achtten een eigen parochie ook niet zo hard nodig. Desondanks zette Lucretia door en op 26 april 1730 werd de kerkelijke zelfstandigheid een feit. Wel moest de pastoor van Oploo ieder jaar aan de kerk van St. Tunnis op de dag van St. Jan Baptist als recognitie een bedrag van één gulden betalen en aan de pastoor anderhalve gulden. Dit gebruik is nog tot voor de jongste oorlog gehandhaafd. Het zou wenselijk zijn dit wederom in te voeren. Akte van verheffing door Alexander baron van Steuart en Lucretia baronesse van der Noot, heer en mevrouwe van Heumen, Malden en Oploo, van de Kapelanie "tot een pastorie na het overlijden van de geestelijke Hendrick Thomassen; met conniventie of toewijzing hiervan aan A.H. Schmerling, mits niets ondernemende in strijd met de ware Gereformeerde religie of de plakkaten van de Staten-Generaal, 1730”. De eerste pastoor van Oploo werd Albert Schmerling, een zoon van de drost van Middelaar. Hij was zeer geleerd als plattelandspastoor en nogal gefortuneerd. Met pastoor Caspar Molmans van St. Anthonis onderhield hij nauwe vriendschapsbanden. Molmans was deken van het Land van Cuijk van 1742 tot 1760 en na zijn dood werd hij opgevolgd als deken door Schmerling tot diens overlijden in 1779. Pastoor Schmerling liet bij testament o.m. 30 gulden na aan de armen van Oploo, St. Anthonis en de Sambeekse Hoek. Ook nog moest jaarlijks op zijn sterfdag voor 10 gulden aan (rogge)brood worden uitgedeeld als een zg. spinding. Tot groot ongenoegen van de mensen van Oploo werd pastoor Schmerling op zijn eigen verzoek op het kerkhof van St. Anthonis begraven. Na 1779 gaat de kerk van Oploo zijn eigen weg. Sommige parochianen van St. Anthonis woonden veel dichter bij de kerk van Oploo dan bij die van St. Anthonis en gingen dan ook veelal ter kerke naar Oploo. Dat gaf later enkele wrijvingen. In 1880 mochten van bisschop Godschalk de kinderen van een gedeelte van de Blaauwenhoek voor catechismus en eerste communie met Oploo meedoen, mits de pastoor van St. Anthonis hen een examentje afnam. Vier jaar later waagden enkelen een poging de Blaauwenhoek officieel kerkelijk bij Oploo te voegen. Toen begon er een typisch kerkelijk getouwtrek. Dat waren nu juist 84 communicanten van St. Tunnis van vrij welvarende boertjes. Pastoor Wijers van St. Anthonis voelde daarom niets voor gebiedsafstand, daar dan te St. Tunnis de armen relatief veel talrijker zouden worden en hij zowel als de koster wat roggepachten en duiten kwijt zouden raken. Toen werd afgezien van deze op zich erg logische grenscorrectie. Pas in 1915 ging de Blaauwenhoek naar Oploo over, nadat twee jaar daarvoor de kapelaan van St. Anthonis eveneens aan Oploo was toebedeeld.
