Van Barbier tot Barbershop

Vroeger lieten de meeste mannen zich maar eens in de week scheren bij de kapper. De dokter, de notaris en de pastoor hadden ieder hun eigen zeepbakje en kwast bij de kapper in de kast staan en kwamen om de andere dag om te scheren op een afgesproken tijd. Ook kantoor- en zakenmensen zag de kapper graag komen, want die kwamen ook om de anderhalve dag en al vroeg.

In de oorlog betaalde men voor het scheren ƒ 0,20 en knippen ƒ 0,65. Voor de kinderen was het knippen ƒ 0,45. In de jaren ‘60 kostte knippen ƒ 0,90 en scheren ƒ  0,45.

Op zaterdag kregen de mannen die geschoren moesten worden voorrang en als ze dan ook nog geknipt moesten worden werd dat gelijk mee gedaan.

Scheren met het mes als je je ingezeept had durfden vele mannen niet, vandaar dat ze eens in de week naar de kapper gingen om zich te laten scheren en dat was op zaterdag. Het kon wel eens gebeuren dat ze zich door de week lieten scheren, maar dat was als ze een feest hadden of weg moesten.

Voor de kinderen was het op woensdagmiddag de tijd om geknipt te worden. Dan was het erg druk en rumoerig. Dan mocht je niet in de salon komen en moest je in de winkel - waar vier stoelen stonden - wachten en vooral geen herrie maken. Maar Nolda, de vrouw van de kapper, zorgde er wel voor dat alles ordelijk verliep!  Waren de stoelen vol dan kon je buiten op je beurt wachten tot er een stoel vrij was en kon je buiten nog even spelen tot Nolda je kwam roepen.

Er werd geknipt door twee personen, de oude Jan en zijn zoon. Het knippen ging toen nog met een handtondeuse. Dat kon de zoon het vlugste en als je niet goed stil zat trok hij de tondeuse ‘n keer snel omhoog zonder dat hij knipte. Dan riep je wel “Auw!”  “Eigen schuld,” zei hij dan, “dan moet je maar stil zitten!” En dat hielp ook de volgende keer. Er was maar één model: hoog opgeknipt. Of helemaal kaal, want als je pet op je hoofd zit zie je er toch niets van en past hij goed.

In al de jaren zijn de tijden veranderd met het scheren. Eerst met het mes en de kwast om in te zepen, daarna nog inzepen en scheren met het krabbertje. Een mesje had toen twee snijkanten.  In de oorlog was het moeilijk om aan mesjes te komen en daarbij waren ze snel bot. Daarop had mijn vader iets gevonden: hij nam een cilindrisch glas, deed er een beetje Vim in, maakte het nat en ging met zijn vingers het mesje op en neer bewegen tegen de zijkant. Dan nog omdraaien en het was weer scherp voor even.

Daarna kwamen het scheerschuim en de wegwerpmesjes. Dat was een hele verbetering, ze worden nu nog gebruikt en zijn er in vele varianten. Voor het gemak en zuivere werk kwam het elektrische scheerapparaat op de markt, wat thuis, op het kantoor of zelfs in de auto ook wordt gebruikt.