Dagblad Trouw plaatste herfst 2009 een oproep voor de lezers, ‘Schrijf in de krant.’ Het thema voor de oktobermaand: ‘De Wachtkamer.’ Daarvoor had ik voldoende ondervinding en stuurde het onderstaand verhaal, het werd gepubliceerd. Het werd een vervolg van verhalen schrijven.
Zoals een ouverture van een boek: Op weg naar het ziekenhuis zei je: ”Hoe dikwijls nog, zou daar nooit een eind aankomen? “Ik wist niet te antwoorden en dacht: ”Dat is het definitieve einde.”
De wachtkamer is hier een zaal van o.a. oncologiepatiënten; ze zitten met hun familie of kennissen. Ieder met zijn eigen gedachten en verwachtingen, de stemming is geheel anders dan in de wachtkamer bij de huisdokter.
Herinner je nog dat we ‘s avonds als laatste van de afdeling vertrokken om de volgende morgen als eerste te worden verwacht. Dat herhalend filmpje waarin die week ‘Kanker’ centraal stond en zelfs op deze afdeling werd vertoond.
Probeer telkens opnieuw in m’n boek te lezen, maar kan m’n gedachten er ook niet bijhouden, pak je hand en voel hoe vochtig die is en proef je gedachte; er wordt geen woord gesproken. Kijk in je blauwe ogen, je woorden zijn altijd de waarheid geweest. Je was telkens de doktoren voor, jij kende je lichaam..
Dan verlaat een jonge vrouw huilend de dokterskamer, alleen, zonder iemand die haar kan troosten. Op déze plek is ‘slachtofferhulp’ nodig! Daarna volgt de specialist, lopend door de zaal en spreekt op het dicteerapparaat, voor iedereen verstaanbaar, de diagnose in van de zojuist vertrokken patiënte..
Het wachten duurt lang, zoals altijd zijn we veel te vroeg en krijgen te horen: “Voor de dokter met vakantie gaat, wil hij alle patiënten nog spreken.” We krijgen koffie aangeboden en voor de mensen met de auto een gratis uitrijkaart. Van vertrekkende patiënten hoorde je niet van: “Een prettige vakantie!”.
Vijftig jaar gaan aan me voorbij, we hebben samen mooie momenten beleefd, genoten van de brommertochten, met bus en auto en weken kamperend met de bungalowtent trekkend door natuur en cultuur..
Volgend jaar (2008) vijf en twintig jaar deze ‘plaag’, niet om feest te vieren, hebben elkaar toch beloofd, ‘alle lief leed en pijn samen te delen.’.
Na drie uur klinkt jou naam, de medicus durft ons niet aan te kijken, dus we voelen wat het antwoord wordt. En bij vertrek: “Dan zie ik je over een maand weer terug!” ”Laten we het hopen, want dan ben ik er nog.”.
Enkele dagen na je laatste opname in ‘Catrien’ zei je: ”Laat me maar naar huis brengen, ik wil thuis, op mijn geboortekamer sterven.” In onze vertrouwde omgeving heb ik je nog twaalf weken mogen verzorgen en verwennen. Na het wekken poetste ik je tanden, daarna dieët- spiegel- en de bloemenshow én weldra verzorgd door de verpleging.
Een verpleegkundige zei: ”Over je leven is een boek te schrijven.” Je gaf vanaf het sterfbed meteen de titel: ‘Waar vindt u nog zo’n dappere vrouw.’ .
Een van je rake uitspraken na het overlijden van je Peettante: “Ik mis haar méér, dan zij mij!” Dat zeg ik nu ook tegen jou, Hanneke!
Probeer telkens opnieuw in m’n boek te lezen, maar kan m’n gedachten er ook niet bijhouden, pak je hand en voel hoe vochtig die is en proef je gedachte; er wordt geen woord gesproken. Kijk in je blauwe ogen, je woorden zijn altijd de waarheid geweest. Je was telkens de doktoren voor, jij kende je lichaam..
Enkele dagen na je laatste opname in ‘Catrien’ zei je: ”Laat me maar naar huis brengen, ik wil thuis, op mijn geboortekamer sterven.” In onze vertrouwde omgeving heb ik je nog twaalf weken mogen verzorgen en verwennen. Na het wekken poetste ik je tanden, daarna dieët- spiegel- en de bloemenshow én weldra verzorgd door de verpleging.
