Het commandokamp in Rucphen

Destijds was ik 1e jaars cadet aan de KMA te Breda. In het jaarprogramma was ook een twee weken durende gevechtstraining "Pantserstorm" bij het Korps Commando Troepen (KCT) in Roosendaal geprogrammeerd. In de weken die eraan vooraf  gingen was bij sommige jaargenoten al enige spanning te bespeuren. De groene baretten (grote kortharige kerels met flinke bovenarmen en nog grotere snorren) stonden destijds bekend als geharde instructeurs die de jongste jaars cadetten met plezier aan een stevige test gingen onderwerpen. 

In de ochtend hobbelde ik met een tiental jaargenoten tussen volgepropte plunjezakken in een drietonner over een stoffige zandweg. We reden een poort in het bosgebied van Rucphen binnen en ja hoor: daar stonden de legergroene tenten van Defensie. Al snel had ik een stretcher opgedekt met mijn slaapzak(met capuchon!) en verdwenen mijn glimmend zwarte gevechtslaarzen onder mijn tijdelijke bedje. Even lekker uitrusten was er echter niet bij.

In totaal zo'n 150 mannen van Land- en Luchtmacht (er waren in mijn jaar nog geen vrouwen toegelaten tot de opleiding!) stonden binnen de kortste keren groepsgewijs opgesteld. Er deugde in de ogen van deze groene baretten natuurlijk niets van onze jaargang (sloom, ongedisciplineerd, rommeltje, slappelingen, etc.). Dat beloofde wat!

Waar was ik eigenlijk in 1976 terechtgekomen?  Aan de Oostzijde van een heidegebied van 1200 hectare te Rucphen had het KCT destijds het Commandokamp met de naam "Noord" met een touwbaan "Bloemendaal" opgebouwd. Inmiddels is het kamp met de naam  "Bakhuis Roozeboom Kamp" verhuisd en nu gesitueerd op de voormalige 100 m schietbaan op hetzelfde terrein.

Er was ook een tactische hindernisbaan (met de naam "Arnhem"). Ik herinner mij van deze hindernisbaan niets maar van die op het KCT terrein in Roosendaal des te meer! Inmiddels is ook deze laatste baan op onderdelen gewijzigd. De oude hindernisbaan in Roosendaal was de schrik van menig cadet. Hoge touwbanen en flinke houten muren moesten binnen tijd overwonnen worden en ook de abseiltoren was (als je boven op het rand stond voorafgaande aan de sprong met afdaling) een levenservaring die je niet snel vergeet. Terug naar dat kamp daar in Rucphen.

De zomer van 1976 is heet. Nee, bloedheet!  Het koele water in de destijds nog aluminium veldfles is (ondanks de isolatie) snel opgewarmd. Er wordt je geleerd om zuinig te zijn op je drinkwater en steeds te rusten waar dat maar kan. Je weet namelijk maar nooit wanneer bijvullen mogelijk is of wanneer er weer enkele uren geslapen kan worden. In de eerste week worden flinke afstanden lopend en kaartlezend afgelegd. Om de behaalde afstanden aan het eind van de dag wat op te hogen wordt ook het fenomeen speedmarsen regelmatig beoefend.

Iedereen snapt wel dat wij ons op zaterdagmiddag afgebeuld voelen. Maar…het vrije weekend staat voor de deur. Dit grote geschenk moet echter wel verdiend worden (volgens onze groene vrienden). Ieders complete Persoonlijke Standaard Uitrusting (PSU) ligt uitgestald op een uitgevouwen regencape/tentzeiltje. Maar dan…..Nee, het koper van mijn riem is niet goed gepoetst!  Ook het wit van de riem is niet wit genoeg! Hoezo goed gepoetste laarzen? Er zit nog rommel in het profiel van je laarzen!  etc. etc. Dat moet allemaal beter! De trein van Roosendaal naar Den Bosch vertrekt die middag zonder mij.  Enkele uren later is dan toch alles OK. Iedereen blij en de commando's ook weer tevreden met dit lesje nederigheid voor de toekomstige leiders van land- en luchtmacht.

In de laatste week is de meerdaagse eindoefening de grote finale. Bijna volcontinu zijn wij buiten te vinden. Er wordt gemarcheerd over stoffige Brabantse zandwegen en strompelend loop ik over een oude spoorlijn de bielzen mars. In teamverband roei ik in een stompe drijvende bak met een korte spaan over het water van de Oude Maas bij de KCT-vaarschool te Keizersveer. Hier is de commando-instructeur AOO W. Roode dan nog aan het bewind. Het is afzien maar ik heb gelukkig geen last van blaren op mijn handen en voeten (in tegenstelling tot enkele jaargenoten die destijds echt flink pijn lijden).

Of de wateroversteek van het Wilhelminakanaal nabij de Amercentrale te Geertruidenberg ook onderdeel van het KCT-programma is herinner ik mij niet meer. Ik heb er wel nog een foto van.

De laatste dag is voor iedereen die bij het KCT "te gast" is geweest onvergetelijk. Na een groot aantal uren met volle bepakking marcheren komen wij vrijdagochtend eindelijk aan bij de kazerne in Roosendaal. Ik zie de oude donkere stenen ingang van het KCT (inmiddels vervangen door een moderne boog) nog voor mij opdoemen. He he, we zijn er. Maar …… het doorzettingsvermogen is nog niet voldoende getest. We lopen de ingang voorbij!  Binnen korte tijd ligt Roosendaal ver achter ons en komen de bossen van Rucphen weer in zicht.  Voor iedereen nog mooi  "een extra rondje van de zaak"!

Mijn laatste ervaring met de groene baretten is hun springcursus. Na 8 sprongen uit een Fokker Troopship boven de Rechte Heide ontvang ik mijn parabrevet. Het insigne heb ik 20 jaar lang met trots op mijn uniform gedragen.

De lezer begrijpt uit voorgaand relaas: samen met duizenden Brabantse dienstplichtigen kijk ik met enige weemoed terug naar het voor burgers afgeschermde KCT kamp in de bossen van Rucphen. Na meer dan 45 jaar alsnog een welgemeend BEDANKT voor de mannen van het KCT. Ik heb van jullie veel geleerd. Nederland kan trots op haar groene baretten zijn! 

Naschrift

De 3 weekse oefening Pantserstorm startte in november 1964 en is van medio 1966 tot 1995 een 2 weekse oefening van het KCT geweest. Vele duizenden Brabanders hebben deze oefening door de jaren heen volbracht.

Lees ook

Van Bossche bol tot Bredase cadet

Of bekijk de aflevering van De Wandeling over de Koninklijke Militaire Academie in Breda (2003)