Het zijn grote namen die door de straten van Helmond koersen, die zondag 15 augustus 1948. Op deze dag van Maria-Tenhemelopneming strijden namen als Theo Middelkamp, Sjef Janssen en Gerrit Schulte om de eerste plek. Het evenement trekt 23.000 betalende bezoekers die – dankzij de flinke sponsoring door Helmondse bedrijven - maar 75 cent hoeven te betalen. De opbrengst gaat naar Sint Jozefheil in Bakel.
Wielerclub Buitenlust heeft de boel goed georganiseerd en het gemeentelijke Helmondse politiekorps ingeschakeld om alles in goede banen te leiden. Start en finish van de route ligt in de Mauritslaan waar ook tribunes staan. Renners gaan via de Warandelaan, links de Mierloseweg op en door de Kromme Steenweg tot aan de Steenweg, dan linksaf via de Wesselmanlaan weer de Mauritslaan in naar de finish.
Burgemeester op de fiets
De toeschouwers die staan te wachten op de start, kijken eerst vreemd op als burgemeester Moons zelf op de racefiets een ronde aflegt. Daarna spreekt de burgervader de hoop uit dat deze sportieve gebeurtenis een jaarlijks evenement wordt. Het is aan de bekende Helmonder Bernard Bezemer om de coureurs met een miniatuurkanon weg te schieten. Tachtig rondjes moeten zij rijden en in totaal duurt dat drie uur. Aan deze eerste edities doen - naast de Nederlanders - alleen renners uit België en Luxemburg mee zoals de bekende Luxemburger Jean Goldschmitt en ook de Belg Rik van Steenbergen, die al drie keer de Tour had gereden. Om de eindzege strijden Gerrit Schulte en Theo Middelkamp; Schulte wint dankzij mechanische pech van Middelkamp. Een begin van een Helmondse traditie.
Het jaar daarop was het een Nederlands-Belgische wielerkoers. Het traditionele kanonschot bij de start, en de mededeling dat er een premie van wel honderd gulden werd uitgeloofd voor de renner die een ronde uitliep zorgen voor een enthousiaste stemming. Met een gemiddelde van over de 43 stuiven de beste coureurs over het parcours. Een spannende koers volgt waarbij de grote namen – waaronder Wim van Est, Cees Pellenaars en Gerrit Schulte - elkaar geen enkele ruimte gunnen. Ondertussen gonst het rond dat het premiegeld is verhoogd naar tweehonderd gulden. De trappers gaan nóg harder rond. Dan mist Schulte een stoeprand en slaat tegen de klinkers van de Mauritslaan.
Flauwvallers
Een flinke klap, niet alleen voor Schulte, ook voor het publiek want het Rode Kruis telt vijf flauwvallers. Schulte kan de schade beperken en geeft aan de volgende dag weer te kunnen koersen. Maar deze editie komt op naam van de Amsterdammer Henk Lakeman.
In 1950 is Wim de Ruyter de grote trekpleister; de enige Nederlander die de Tour de France dat jaar heeft uitgereden. Maar er wordt weinig gekoerst, en de titel gaat vrij eenvoudig naar Piet van der Linden. Er wordt gesteggeld of het startgeld wel moet worden betaald aan renners die niet echt willen rijden. Het jaar daarop gooit de organisatie het over een andere boeg: de wedstrijd wordt gereden achter dernymotoren in drie manches van 20 kilometer. Dit keer is het weer de dwarsligger: door zware stortregens vallen derny’s stil en kunnen coureurs nauwelijks echt vaart maken.
Succesvol
Maar de jaren daarna kent de Ronde van Helmond nog veel succesvolle edities met winnaars als Jos van de Vleuten (1964), Daan de Groot (1968), Jan Relou (1969), Fons van Katwijk (1972).
De toeschouwers die staan te wachten op de start, kijken eerst vreemd op als burgemeester Moons zelf op de racefiets een ronde aflegt. Daarna spreekt de burgervader de hoop uit dat deze sportieve gebeurtenis een jaarlijks evenement wordt. Het is aan de bekende Helmonder Bernard Bezemer om de coureurs met een miniatuurkanon weg te schieten. Tachtig rondjes moeten zij rijden en in totaal duurt dat drie uur. Aan deze eerste edities doen - naast de Nederlanders - alleen renners uit België en Luxemburg mee zoals de bekende Luxemburger Jean Goldschmitt en ook de Belg Rik van Steenbergen, die al drie keer de Tour had gereden. Om de eindzege strijden Gerrit Schulte en Theo Middelkamp; Schulte wint dankzij mechanische pech van Middelkamp. Een begin van een Helmondse traditie.
Het jaar daarop was het een Nederlands-Belgische wielerkoers. Het traditionele kanonschot bij de start, en de mededeling dat er een premie van wel honderd gulden werd uitgeloofd voor de renner die een ronde uitliep zorgen voor een enthousiaste stemming. Met een gemiddelde van over de 43 stuiven de beste coureurs over het parcours. Een spannende koers volgt waarbij de grote namen – waaronder Wim van Est, Cees Pellenaars en Gerrit Schulte - elkaar geen enkele ruimte gunnen. Ondertussen gonst het rond dat het premiegeld is verhoogd naar tweehonderd gulden. De trappers gaan nóg harder rond. Dan mist Schulte een stoeprand en slaat tegen de klinkers van de Mauritslaan.
