De Vughtse ras-dribbelaar Simon Tahamata speelde in zijn jeugd voor een club uit Tiel. Dankzij zijn trainer daar werd hij als 15-jarige toegelaten tot de jeugdopleiding van Ajax. Vijf jaar later stond hij als “zwervende linkerspits” in het eerste van die club.
Simon bleef er vier seizoenen, wat hem drie landskampioenschappen en ‘n tweede plek plus één KNVB-beker opleverde. Het Ajax-publiek liep met hem weg, maar om schimmige redenen (op niets gebaseerde vooroordelen vanwege zijn Molukse achtergrond hebben daarbij naar alle waarschijnlijkheid een negatieve rol gespeeld) moest hij Ajax toch verlaten: Simon hoorde opeens dat hij was verkocht aan het Belgische Standard Luik.
In Luik bleef hij vanaf 1980 ook weer vier jaar en pas twee Belgische landskampioenschappen, twee supercups en één UEFA-cup later wist Feyenoord hem in 1984 over te halen om zijn loopbaan in Rotterdam voort te zetten.
Ook bij Feyenoord was het vervolgens weer prijs: één keer Landskampioen, éen KNVB-beker.
Intussen is het 1987. De inmiddels 31-jarige Simon verkast opnieuw naar België, waar hij in Antwerpen bij de club terechtkomt die dan nog Beerschot, maar vanaf 1990 Germinal Ekeren heet. Tahamata speelt daar nog negen jaar in de Eerste Klasse (de Belgische “Eredivisie”), tot hij in 1996 als 40-jarige zijn actieve carrière beëindigt.
Het lijkt bijna een voetnoot, maar tussen de bedrijven door speelde hij ook nog 22 wedstrijden voor het Nederlands Elftal. Daarna is Simon een aantal jaren in verschillende landen als trainer actief geweest, maar tegenwoordig (2017) is hij weer actief voor Ajax. Hij traint vooral de jeugd en meer specifiek de wat moeilijkere jeugd tot 14 jaar. Het gaat de diplomaat Tahamata uitstekend af.
Een geweldige speler die bovendien een verbindende rol kan spelen en het beste uit anderen kan halen vind je niet iedere dag, dus Simon Tahamata is meer dan welkom in onze selectie voor het Brabants Elftal van de eeuw.
