Eigenlijk moest je er minstens 10 jaar oud voor zijn, maar voor Ton Lokhoff maakten ze bij NAC graag een uitzondering en dus mocht die op zijn negende al meedoen bij de D2-tjes. Achteraf een prima beslissing: Lokhoff genoot zijn voetbalopleiding bij NAC, en speelde daar vervolgens in eerste instantie van 1978 tot 1982 in de hoofdmacht.
In 1982 wilden zowel PSV als Feyenoord de snelle middenvelder graag hebben. Het werd uiteindelijk PSV en met dit team werd hij in het laatste jaar van zijn contract (1986) landskampioen.
Inmiddels lokte het buitenland: Ton verkaste voor twee seizoenen naar Olympique Nîmes in Frankrijk. Geen echt grote club en Lokhoff had het er eigenlijk al snel gezien. Na het uitdienen van zijn contract in 1988 was daarom Feyenoord alsnog aan de beurt. Hij bleef er drie seizoenen en in zijn laatste jaar bij “De club van het volk” won hij de KNVB-beker.
De laatste vijf jaar van zijn carrière zien we Ton weer terug waar hij ooit begon, bij NAC Breda. Die club was bij zijn terugkeer afgezakt naar de Eerste Divisie, maar met de “oude” Lokhoff in de gelederen promoveerde “De Parel van het Zuiden” weer naar de Eredivisie. Tijdens de laatste jaren met “Tony Sixpack” speelden ze zichzelf zelfs steevast weer in de top 10.
In totaal heeft drievoudig international Lokhoff een dikke 255 professionele wedstrijden voor NAC gespeeld. Vaak was hij de aanvoerder en bijna altijd de aanjager van het team. Na zijn voetballoopbaan zou hij ook nog eens een jaar of negen in Breda werkzaam zijn als (assistent)trainer. Zijn tweede bijnaam “Mr. NAC” komt dus niet uit de lucht vallen.
Veel kenners hebben ons Ton Lokhoff warm aanbevolen voor het Brabants Elftal van de Eeuw. Wij maken dus graag een plaatsje voor hem vrij op onze reservebank.
Joop van Eck stuurde deze onderstaande foto's uit 1969 op: De team foto Van NAC 11 (D jeugd) in blauwe shirts is genomen bij het Sparta toernooi. Toen was Ton al een heuse leider met zijn aanvoerdersband. De 2e foto is wat later genomen en was bij een tournooi bij de Koninklijke Berchem sport en Ton droeg ook de aanvoerdersband. Leider van het team was Gerrit Vervoort. Andere spelers uit het team Waren o.a; Rini Raessen, Joep Merckx (zoon vd burgemeester destijds), Jack Sweres, Walter Ouwehand, Cees Jansen en de gebroeders Eric en Joop van Eck.
Leuk verhaal ! Ik heb de elftal foto nog van de Dtjes toen Ton 10 jaar oud was en ik 9 jaar
Marilou Nillesen
bhiczei op 9 februari 2021 om 10:44
Oh wat leuk, Joop! Zou je die willen mailen naar info@bhic.nl ovv Ton Lokhoff? Dan zet ik die hier er graag bij.
Marilou Nillesen
bhiczei op 10 februari 2021 om 15:37
Bedankt voor het toesturen, de foto's staan erbij. Dank Joop!
Bas van Gils
zei op 4 november 2023 om 19:13
Mooi verhaal, ik sloot bij de C’tjes bescheiden aan
Marilou Nillesen
bhiczei op 5 november 2023 om 11:51
Ah, dat is leuk om te horen, Bas. Wat kun jij ons vertellen over die tijd, of over Ton Lokhoff? We zijn heel benieuwd!
Marilou Nillesen
bhiczei op 6 november 2023 om 17:02
Bas stuurde al snel de volgende reactie in (waarvoor onze dank!):
"GABY DE TOVENAAR
Als jeugdspelertje bij NAC in de jaren ’70 had ik veel voetbalplezier, maar maakte me verder weinig illusies. Ik zag heus wel dat Tonnie Lokhoff een veel dwingender uitstraling had op het veld, om nog maar te zwijgen over de balbehandeling en het overzicht van Gerrie ’Bolle’ Damen. Ik speelde mijn partijtje mee tussen regionale talentjes en Bredase groeibriljantjes. Een van hen was Gaby. Gaby uit het Heike, afkomstig uit de jeugd van Rood-Wit. Zo klein en iel als ie was stak hij boven iedereen uit. Niet van de bal te krijgen, luchtduels winnen van tegenstanders die twee koppen groter waren, en altijd een intelligente voortzetting. Mijn vader, een criticaster die altijd kwam kijken, was verrukt. Op trainingen mochten we soms met vijven op Gaby af om hem de bal te ontfutselen. Lukte nooit. Hij kon het dingetje ook rustig drieduizend keer hooghouden en langs zijn nek laten rollen. Soms mocht hij die kunsten vertonen tijdens de rust van NAC-een. Hij heeft het niet gered, Gaby, keerde terug naar Rood-Wit. Het waren de jaren waarin het fysieke voetbal werd gevierd (’voetbal is oorlog’), en hij schoot maar niet de lucht in. Mijn eigen afscheid – hoewel dat toch wel was gekomen – had een gelijkaardige loop. Ook ik was een ukkie. Trainer Jo Jansen belde op enig moment naar ons thuis, kreeg mijn vader aan de lijn en vroeg hem naar de lengte van zijn vrouw, mijn moeder. Zij zat ongeveer op het niveau smurf, zoals mijn pa naar eerlijkheid antwoordde. Daarna was er aan de andere kant van de lijn een zwijgen, enig gemompel, en werd er opgehangen."
.jpg)
