Men maakt in Vught wel eens onderscheid tussen de heren Sint -Pieter en Sint-Petrus, al gaat het dan om dezelfde heilige: de apostel Petrus, die al sinds de middeleeuwen patroonheilige is van de ‘andere’ parochie in Vught.
“Sint-Pieter” wordt meestal gebruikt om de middeleeuwse kerk aan te duiden die ooit op het Maurickplein stond. De nieuwgebouwde parochiekerk, die sinds 1884 vanaf de Heuvel statig oprijst boven de dorpskom, kreeg de misschien wat deftiger aanduiding van “Sint-Petrus”.
De parochie van Sint-Pieter is waarschijnlijk al vóór 1200 gesticht. Bijzonder daaraan is vooral dat er al een parochie in Vught was, namelijk die van Sint-Lambertus. Die parochie dateert al van rond 700, terwijl de Petrusparochie waarschijnlijk rond 950 gesticht is door de Aartsbisschop van Keulen. Daarmee ontstond de zeldzame, en voor Oost-Brabant zelfs unieke situatie, van twee parochies binnen één rechtsgebied.
Veel zichtbare sporen zijn er niet bewaard van de middeleeuwse Pieterskerk, behalve op papier. Op een tekening uit 1787 van Hendrik Verhees is de “strooijen kerk” (zo genoemd vanwege het strodak) goed te zien, met een toren die niet tegen het gebouw aan, maar als het ware “in” de kerk stond.
Na 1648 mocht de kerk niet meer voor de katholieke eredienst gebruikt worden en diende hij als “tiendschuur”, opslagruimte voor het tiende deel van de oogst dat als belasting geïnd werd. Bij hoog water fungeerde de kerk zelfs als wijkplaats voor het vee.
In 1825 kregen de katholieken hun kerkgebouw terug, maar de bouwkundige staat was belabberd. Het jaar daarop werd dan ook begonnen met een ingrijpende verbouwing van het middeleeuwse gebouw, onder leiding van ingenieurs van Rijkswaterstaat. Hun variant van het toen heersende neo-classicisme staat ook wel bekend als Waterstaatsstijl.
In 1827 kon de vernieuwde kerk in gebruik worden genomen. Na de dood van de laatste pastoor van de Lambertusparochie in 1829, werden de beide Vughtse parochies samengevoegd onder leiding van de pastoor van de Sint-Pieter.
De vernieuwde Pieterskerk heeft het geen zestig jaar volgehouden. In de tweede helft van de negentiende eeuw werd het gebouw te klein.
Tussen 1881 en 1884 werd er op de Heuvel naarstig gebouwd aan een nieuwe kerk, naar ontwerp van Karel Weber. En terwijl de Petruskerk in gebruik werd genomen, werd de oude Sint-Pieter aan het Maurickplein afgebroken.
“Sint-Pieter” wordt meestal gebruikt om de middeleeuwse kerk aan te duiden die ooit op het Maurickplein stond. De nieuwgebouwde parochiekerk, die sinds 1884 vanaf de Heuvel statig oprijst boven de dorpskom, kreeg de misschien wat deftiger aanduiding van “Sint-Petrus”.
Veel zichtbare sporen zijn er niet bewaard van de middeleeuwse Pieterskerk, behalve op papier. Op een tekening uit 1787 van Hendrik Verhees is de “strooijen kerk” (zo genoemd vanwege het strodak) goed te zien, met een toren die niet tegen het gebouw aan, maar als het ware “in” de kerk stond.
