Het huis waar ik geboren ben, een boerderij, stond midden in de natuur. Aan de voorkant akkerbouw en achter weilanden. Het was zo’n 15 minuten lopen naar de Maasstuw. Ik herinner me nog heel goed het hoog water, als de Maas er uit was.
De mensen die aan de stuw woonden, dat waren zeven gezinnen, meerden dan met de roeiboot bij ons achter de boerderij aan en brachten zo hun kinderen naar school, deden boodschappen, haalden de post af enz. enz. Het stuwpersoneel moest met lieslaarzen aan met het bootje door de weilanden, waar al een paar dagen voordat het hoog water op komst was, de draden losgemaakt waren.
Ik herinner me ook de schippers die regelmatig bij ons melk, eieren of aardappelen kwamen halen. Soms kwamen ze ’s avonds heel laat, als ze moesten wachten om geschut te worden (om door de sluis te gaan). Bijna altijd was het de vrouw van de schipper die dan te voet door de weilanden kwam aangelopen met haar tuitje en boodschappentas (de parlevinker was er toen nog niet). De schippersvrouwen maakten graag een praatje, over hun kinderen die op internaten zaten en tussen de vakanties niet aan boord kwamen. Wanneer ze langer bleven liggen, mochten we vaak even bij hun op de boot komen.
Ik herinner me de mensen die met hun woonwagen in de afgelegen straatjes naar de Maas stonden. Vaak waren ze wel met drie of vier gezinnen en veel kinderen. Dit vond ik eng, of eigenlijk was ik dan bang om naar de stuw te gaan, want daar moest ik wekelijks de Sint Jansklokken en de familiekrant bezorgen.
Ik herinner me mensen, mannen en vrouwen, die aan de deur kwamen met knopen en elastiek. Moeder kocht iedere keer van ze, zodat ze wel jaren vooruit kon met al dat spul. Er werd eten voor ze bewaard, wat ze dan in de bijkeuken of bij mooi weer buiten op aten. Er was een vrouw die jaren is gekomen, altijd te voet, die we Vrouw Floep noemden, waarom dat weet ik niet meer. Ze wist zelf niet hoeveel kinderen ze had en de namen van die kinderen was helemaal een probleem. Dan was er die man die met de fiets vol bezems, heibezems, van Groesbeek en Siebengewald kwam om zijn waar te verkopen.
Ook met touw kwamen ze langs de deur. Dat touw werd gebruikt voor het vee vast te zetten of met hooi en stro bij de oogst. Alles werd niet klakkeloos gekocht: er werd gehandeld. Daar was Vader goed in, bieden en handje klappen.
Dit alles bestaat al lang niet meer, en misschien maar gelukkig ook?
De mensen die aan de 
Ik herinner me mensen, mannen en vrouwen, die aan de deur kwamen met knopen en elastiek. Moeder kocht iedere keer van ze, zodat ze wel jaren vooruit kon met al dat spul. Er werd eten voor ze bewaard, wat ze dan in de bijkeuken of bij mooi weer buiten op aten. Er was een vrouw die jaren is gekomen, altijd te voet, die we Vrouw Floep noemden, waarom dat weet ik niet meer. Ze wist zelf niet hoeveel kinderen ze had en de namen van die kinderen was helemaal een probleem. Dan was er die man die met de fiets vol bezems, heibezems, van Groesbeek en Siebengewald kwam om zijn waar te verkopen.
