Op zondag 4 januari 1880 begon het na een periode van strenge vorst te dooien. Het peil van de Maas steeg abnormaal snel en de ijsschotsen die her en der aanwezig waren, kwamen in beweging. Hoewel het vrijwel windstil weer was, sloegen water en ijs bij Driehuizen, tussen Oijen en Lithoijen, een gat in de Maasdijk over een lengte van maar liefst 500 meter. De overstroming was een feit.
Tot overmaat van ramp stroomde van de andere kant het water van de Beerse Maas de polder binnen. Ook elders in de Maaskant brachten ijs en water schade toe aan de dijken. Het rivierwater had dus vrij spel en kwam zelfs op plaatsen waar het eerder zelden was geweest, zoals de rijksweg ’s-Hertogenbosch-Grave.
Aan het eind van deze rampweek reisde een verslaggever van de Katholieke Illustratie vanuit ’s-Hertogenbosch door het getroffen gebied, dat inmiddels landelijk nieuws was geworden. Van de spoorbrug ten noorden van de stad tot aan Teeffelen was het bijna één grote watervlakte, zodat mensen en vee hun toevlucht moesten zoeken in geïmproviseerde onderkomens op de dijk.
De journalist verplaatste zich per boot van Lithoijen naar Oss, waarna hij via Heesch weer richting ’s-Hertogenbosch trok. “Van Oss langs den straatweg naar ’s Bosch wachtten mij niet minder ellenden door het water teweeggebracht. De gemeente Heesch heeft weliswaar niets te lijden gehad, maar een kwartier verder[langs de rijksweg] waar een zijweg naar Geffen loopt, stuitte ik op een ruïne, zooals ik zelfs langs de Maasboorden niet gezien had. Het huis langs den weg was bijna voor de helft weggeslagen, terwijl in den straatweg zelven een wiel was gespoeld waarin men circa 600 zakken zand had laten zinken, zonder dat men de bovenste te zien kreeg. Onze gravure stelt het huis en den wiel duidelijk voor.”
Ook in Geffen stond nog op veel plaatsen water. Volgens de verslaggever waren tijdens de rampweek misschien maar tien huizen watervrij gebleven. Zelfs binnen in de kerk stond het water tot aan de trappen van het hoogaltaar.
Ten zuiden van de rijksweg, richting Vinkel, was het niet minder nat. De mensen daar behoorden tot de parochie Nuland en moesten in dit dorp kerken, maar zij konden hun zondagsplicht alleen nog maar per roeiboot vervullen. Omdat dat niet voor het eerst was, groeide de wens een eigen kerk te hebben. Juist deze watersnood bracht de Vinkelnaren ertoe de bisschop daarom te vragen. Uit dit initiatief ontstond in 1884 de parochie Vinkel.
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 13 februari 2013 om 10:01
Zeg dat wel, Henk. Wat een kracht van de natuur kan doen. Die illustratie van het water binnen in de kerk spreekt ook erg tot de verbeelding, vind je niet?
Helena
zei op 13 februari 2013 om 22:10
In de marge van het Doopboek van 1740 van Nuland is een notitie van de pastoor te vinden over de vreselijke nood en het hoog water in Nuland in dat jaar.[o.a. kwam het water tot boven de bovenste trede van het Hoogaltaar]. Zie deze scan [nr. 75].
Zie verder zijn eerdere notitie over de erge nood in dat jaar. Scan op pagina 73 van 389 van datzelfde Doopboek.
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 18 februari 2013 om 13:13
@Helena: Tjee, wat een mooie verwijzing! Zo'n primaire bron brengt zo'n nood opeens weer tot leven (afgezien van het feit dat die mensen een hoop ellende hebben gehad natuurlijk). Hartelijk dank voor je reactie.
R Verstappen
zei op 1 november 2022 om 12:04
Ben op zoek geweest naar mijn overgroot vader van mijn moeders moeder.
Hij was bij de marechaussee en gelegerd in Boxmeer. Ik kom een krantenbericht tegen over de Watersnoodramp in 1880 waarbij de marechaussee heeft geholpen ook mijn overgrootvader M. Fijnaut wordt genoemd in hulp verlenen in Oss. Zo ben ik bekend geworden met de Brabantse overstromingen.
Veel ellende.
Marilou Nillesen
bhiczei op 2 november 2022 om 11:02
Klopt, R. Verstappen, de watersnood heeft voor heel wat rampspoed geleid. Wel bijzonder om zo je voorouder terug te vinden in de geschiedenis, lijkt me. Bedankt voor je bericht!
Tot overmaat van ramp stroomde van de andere kant het water van de 
De journalist verplaatste zich per boot van Lithoijen naar Oss, waarna hij via Heesch weer richting ’s-Hertogenbosch trok. “Van Oss langs den straatweg naar ’s Bosch wachtten mij niet minder ellenden door het water teweeggebracht. De gemeente Heesch heeft weliswaar niets te lijden gehad, maar een kwartier verder[langs de rijksweg] waar een zijweg naar Geffen loopt, stuitte ik op een ruïne, zooals ik zelfs langs de Maasboorden niet gezien had. Het huis langs den weg was bijna voor de helft weggeslagen, terwijl in den straatweg zelven een wiel was gespoeld waarin men circa 600 zakken zand had laten zinken, zonder dat men de bovenste te zien kreeg. Onze gravure stelt het huis en den wiel duidelijk voor.”
Ook in Geffen stond nog op veel plaatsen water. Volgens de verslaggever waren tijdens de rampweek misschien maar tien huizen watervrij gebleven. Zelfs binnen in de kerk stond het water tot aan de trappen van het hoogaltaar.
