Op zoek naar een voorlopige functie als zelfstandig kok reed Bert Broekman uit Eindhoven in de zomer van 1960 op zijn brommer naar Boxtel. Het Arbeidsbureau had een baan voor hem gevonden bij Hotel Bekkers aan het Stationsplein. Boxtel beviel hem wel en Bert bleef om er nooit meer weg te gaan. Hij werkte bij verschillende restaurants in de keuken, leerde het dorp en zijn inwoners kennen en bouwde er zijn leven op.
'Ga maar eens kijken in Boxtel', hadden ze in Eindhoven gezegd. 'Daar is een hotel aan het Stationsplein en die zitten zonder kok.' En zo vroeg ik op een dag in 1960 in de Rechterstraat naar het station. 'Alsmaar rechtdoor manneke', zei een vriendelijke vrouw. Ik viel met mijn neus in de boter. Ja, ze stonden te springen om een kok en of ik maar meteen wilde beginnen. Toch eerst maar even in de keuken kijken. Daar trof ik een kolenfornuis en wat losse gaspitten. Dat had ik nog nooit meegemaakt. 'Le Fin Bec’, ‘Bonds hôtel van d'A.N.W.B.’ ‘Chevalier du Tastevin Nuits-Saint-Georges en Bourgogne' stond er op de schilden bij de ingang. Het was een smaakvol restaurant met uitzicht op het Stationsplein en een mooi NS-station.
Hotel Bekkers in 1961 (foto: Fotopersbureau Het Zuiden. Bron: BHIC)
Na veertien hectische, gezellige dagen werken in Boxtel nam ik afscheid van eigenaren Ad en Bep Bekkers. Dat op en neer rijden met mijn brommer van Eindhoven naar Boxtel zag ik niet zitten. Daarbij ging ik veertien dagen op vakantie naar Limburg.
Na mijn vakantie vertelde mijn moeder dat er iemand uit Boxtel aan de deur was geweest. ‘Dat moet Ad Bekkers zijn geweest,’ dacht ik. En dus reed ik weer op mijn DKW naar Boxtel. Daar werd ik met open armen ontvangen. En wat bleek? Na verschillende teleurstellingen met andere koks hadden ze hun zinnen op mij gezet. In juli trad ik in vaste dienst. Buiten keukenhulp Marietje en Hongaarse vluchteling Gizy kon ik terugvallen op een heel gezin uit de Stationsstraat.
Een van die meisjes, Dinie, was de beste serveerster van het restaurant, samen met Rikie uit Liempde. Als het even rustig was begon Marietje over haar zoon Henny, die in militaire dienst in Nieuw-Guinea was. Ik werd dagelijks op de hoogte gehouden hoe het hem verging in de rimboe. Na vier weken was de omzet bijna verdubbeld. Het ging als een lopend vuurtje door Boxtel: ze hebben bij Bekkers een specialiteitenkok uit het verre Eindhoven. Het restaurant liep als een trein. Tijdens de lunch hadden we dagelijks vijftig gasten of meer. De HEBOX was een hele grote klant, maar ook Van Geel, Susante en de Hydraudyne. De meeste werkgevers hadden een eigen vaste tafel in het restaurant. Het diner was ook altijd goed bezet. Je had ten slotte altijd gasten uit het hotel, die in de avond ook moesten eten. Ook de industriedirecteuren uit 's-Hertogenbosch wisten ons te vinden. 's Zaterdags was het minder druk en op zondag waren we dicht.
Ad Bekkers (r.) en Jan van Berkel (l.) in 1964 (bron: BHIC)
Samen met boezemvriend Toon en zwager Frans, die de eerste zelfbedieningswinkel annex Keurslagerij in de Stationsstraat had, ging Ad op vakantie naar Duitsland en Zwitserland. In Zwitserland waren ze een avond wezen stappen. Ad had vergeten zijn autolichten uit te doen, dus stonden ze met een lege accu. Reizigers die net in een touringcar stapten vonden het zielig. 'Chauffeur, helpt die mensen met pech toch,' zeiden zij en zodoende werd er een dik stuk touw opgescharreld waarmee de auto aan de bus werd gebonden. Maar in een tunnel begaf het touw het. De buschauffeur had eerst niets in de gaten. En daar stonden de Boxtelse vrienden, in het pikkedonker. Voorbijgaande auto's toeterden wel, maar niemand stopte. Na een tijdje kwam de bus weer om de hoek gereden en ze werden netjes bij de dichtstbijzijnde garage afgeleverd om daarna weer veilig verder te gaan.
Terug in Boxtel had Ad een verrassing voor mij: 'Aan jou kan ik alles overlaten, jij bent nu hoofd van de keuken.' Het op en neer reizen naar Eindhoven vond ik niks, maar 's zondags had ik vrij en dat kon ik in geen ander restaurant vinden. Dus: niet zeuren en hard doorwerken.
Vooral met de kerstdagen en oud en nieuw hadden we het druk. Als nagerecht hadden we met kerst Omelet Sibérienne. De mini-vuurspuwende berg werd mooi goudgeel klaargemaakt in de keuken, de lichten in het restaurant gingen uit en Nel de serveerster kwam binnen met de brandende ijsschaal. Opeens klonk er een ijselijke schreeuw en zaten de gasten stokstijf op hun stoelen. Nel had de schaal niet goed recht gehouden zodat de brandende alcohol op haar arm terecht was gekomen. Geheel in paniek had ze de schaal van zich af gegooid, het restaurant in. Later hebben we er veel om gelachen. Zo maakten we heel wat mee bij Hotel Bekkers.
Dit verhaal verscheen eerder in de MooiBoxtelKrant van 7 januari 2015.
Marilou Nillesen
bhiczei op 10 februari 2021 om 12:23
Ik kan me voorstellen dat je wel een boek vol kan schrijven over al die gebeurtenissen bij hotel Bekkers. Wat een belevenissen allemaal (en wat een geluk dat het goed is afgelopen in die tunnel!)
