Zij komt van oorsprong uit Frankrijk, om precies te zijn uit Pouilly-en-Bassigny. Haar verleidelijke lichaam kronkelt wellustig via België naar Nederland. Lang, lang geleden heeft zij mij verleid en de liefde is nooit overgegaan. De Maas bij Gewande lokte mij en met mij vele zwemliefhebbers naar haar noordelijke oevers.
In de jaren ’50 en ’60 was het verboden om je in een badpak langs de openbare weg te vertonen. Weggebruikers zouden door de “uitdagende badmode” van die tijd afgeleid kunnen worden. Van een bikini, tanga of string had men nog nooit gehoord in die dagen………maar toch!
Henk Smulders roeide ons dan ook vanaf de Blauwe Sluis naar de zandstranden aan de overkant. ’n Handdoek, ’n flesje limonade en ’n paar boterhammen waren de noodzakelijke attributen voor ’n dagje Maas. Mijn oom Albert leerde mij zwemmen: schoolslag, rugslag en watertrappelen. Borstcrawl kan ik ook maar mijn benen blijven dan gewoon de schoolslag doen. Een blijvende miscommunicatie tussen lichaam en geest.
We zwommen naar de overkant en hielden rekening met je grilligheid en stroming rond de kribben. De Maas verveelt nooit, toen niet en nu niet. Het water biedt verkoeling, het schenkt een uniek gevoel van vrijheid, de zwaartekracht wordt minder en je voelt je vederlicht. Met beide handen maak je zelf regen. Druppels die goud- en zilverkleurig flonkeren in het zonlicht. Op het ritme van het kabbelende water kan je heerlijk wegdromen op je badlaken.
Er waren tijden, dat het onfris en ongezond was om in de Maas te zwemmen. In die jaren ben ik je ontrouw geweest en uitgeweken naar de Geffense Bosjes en de Lithse Ham. Toch bleef het kriebelen en op een zondagmiddag ben ik naar het strandje van ’t Wild gegaan. De winter was verdwenen en de eerste breekbare lentezon maakte mij week en kwetsbaar. Op dat moment wist ik zeker dat ik weer zou terugkeren in jouw armen.
Tegenwoordig is de Maas schoon, zij heeft aan aantrekkingkracht niets ingeboet. Ieder jaar weer is het een feest die eerste keer….Langzaam moet je lichaam wennen, langzaam laat jij je meevoeren, van je tenen tot je knieën, van je billen tot je kruin. Zij geeft energie als jij je in haar onderdompelt.
Maar niet alleen in en op het water is de Maas aantrekkelijk. Op de fiets in oostelijke of westelijke richting, genietend aan de noord- of zuidkant. Zij blijft mooi en appetijtelijk, rimpelloos of onstuimig. Jij Maas, jij hoort bij Brabant. Jij bent de moeder van de scheepvaart en ’n bron van geluk voor de pleziervaart.
Jij laat kinderen genieten met ’n schepje en ’n emmertje; jij laat verliefde paartjes zwijmelen bij de ondergaande zon. Jij laat vissen van genot kwispelen in jouw mega badkamer. Jouw nooit aflatende stroom brengt vruchtbaarheid en vreugde. Soms geven regen- en smeltwater je zo’n opgeblazen gevoel dat je buiten je oevers moet treden. Maar desondanks………
Een zwoele dag aan dee maas
Ja, ja, hij zit in je bloed de maas, of niet, ik ben aan de "verkeerde" kant van de maas geboren en dus hoort hier dit verhaal eigenlijk niet huis, maar ja het gaat over de maas, dus.
Ik ben ik Ammerzoden geboren bijna recht tegenover Bokhoven en de maas bracht altijd wel beroering in de dorpen die er langs lagen, te hoog water, extreem laag, is er op of heerlijk zwemwater maar wel (tot 1970) met flinke stroming.
's Zomers gingen we zwemmen tussen de 3e en 4e krib, de beste plek omdat daar meer zand - lees strand - was dan op andere plaatsen, maar op andere plaatsen kon je ook wel zwemmen, en dan heb ik het over rond 1958-60, ik heb leren zwemmen toen ik ongeveer 14 was, in het begin allen waar ik nog kon staan, maar het jaar daarop was het genoeg geweest vonden mijn vrienden en trokken me mee de maas op om me ergens in het midden los te laten.
Het werd op dat moment vloed en dus kwam ik in de buurt van Bokhoven terecht, dat werd - gezien de stroming terug lopen naar de overkant ter hoogte van Well en daar weer het water in om ongeveer weer bij Ammerzoden uit te komen, dus de maas overzwemmen was leuk om te doen, ook van den Bol (aanlegsteiger bij ieder dorp) afduiken, een van de wenige mogelijkheden om te duiken (naast de Hedelse brug maar dat was voor ons snotneuzen te veel van het goede, die was veel te hoog en alleen voor de durfals).
Een andere manier om te duiken was de maas op zwemmen als er een geladen schip aan kwam varen, geladen omdat je anders niet aan boord kon komen, maar alleen als de schipper het goed vond en dat lieten ze bijtijds weten ook, dan klommen we zo dicht mogelijk bij de boeg aan boord (NOOIT in de buurt van de schroef komen) en liepen over het boord naar de kajuit, klommen er op en doken er aan de zijkant weer af Nooit aan de achterkant vanwege die schroef.
Op een mooie zomerse dag "enterden" we weer een geladen schip, het leek wel een nieuw en de trotse schipper stond al te lachen, we klommen aan boord en stonden op om naar de kajuit te lopen, maar die schipper had toch even ergens anders om gelachen, zijn schip was net geteerd en wij dus toen ook, zie je het voor je met die gebreide zwembroeken helemaal zwart aan de voorkant, maar we konden niets anders dan naar de kajuit lopen, er af duiken en zo snle mogelijk naar de kant om te kijken hoe we dat oplosten, want daar hoefden we niet mee thuis te komen, dan zwaaiden er wat.
Goede raad was duur, hoe kregen we dat er af, en omdat de Gamma nog niet bestond moesten we zelf wat verzinnen, en dat werd schuren met water en zand tot het meeste er af was, maar toen waren waren we bijna van het zwart af maar zagen we aan de voorkant knalrood van het schuren met zand.
Maar thuis gekomen bleek het wel mee te vallen, en ze moesten er zelfs wel om lachen, mijn vader wist de oplossing – petroleum – daar ging alles er meteen mee af, dus de zwembroek er in, die voelde toch niets, maar wij des te meer, tjongen wat beet dat op de een uur van te voren rauw geschuurde huis, maar alles ging er wel makkelijk en snel af.
Of nog een paar jaar eerder, de ramp van 1953, ik kan nog de spanning voelen die er in het dorp was, de mensen die iedere dag regelmatig naar de dijk liepen om te kijken hoe hoog het water stond................. maar dat een volgende keer ?
Annemarie van Geloven
bhiczei op 19 juli 2016 om 16:56
Nou, ik denk dat een heleboel lezers met genieten van jullie verhalen! En dat uit de buurt van een schroef blijven, hebben we goed begrepen..
Als u nog meer herinneringen aan de watersnoodramp van 1953 en andere situaties van hoog water kunt optekenen, dan hangen we aan uw lippen..
Er waren tijden, dat het onfris en ongezond was om in de Maas te zwemmen. In die jaren ben ik je ontrouw geweest en uitgeweken naar de Geffense Bosjes en de Lithse Ham. Toch bleef het kriebelen en op een zondagmiddag ben ik naar het strandje van ’t Wild gegaan. De winter was verdwenen en de eerste breekbare lentezon maakte mij week en kwetsbaar. Op dat moment wist ik zeker dat ik weer zou terugkeren in jouw armen.
