Oorlogsbuit

Later op de dag hoorden we dat er een vliegtuig bij de Brabantsehoek naar beneden was gekomen. Wij eropaf, kijken of er wat te halen viel. Velen waren ons al voor gegaan, maar het was toch niet voor niets geweest. Mijn vader had met zijn mes hele lappen van een parachute afgesneden, inclusief de koorden. Zijn eigenlijke vak was kleermaker en hij heeft er voor ons vele hemdjes en broekjes van gemaakt. En mijn moeder breide van de uitgetrokken koorden borstrokjes en kindersokjes; zo hadden wij kinderen ieder weer een verschoning.

De Duitsers werden met de dag zenuwachtiger en op een dag, al heel vroeg in de morgen, kwam de veldwachter Rooymans bij ons in de Kuilpad en riep: “Mensen, ramen en deuren sluiten want de bevrijding is in aantocht.” Niet lang erna vertrokken wij verder de Kuilpad op naar de buren. Mijn moeder had vier dagen tevoren mijn jongste zusje op de wereld gezet en die buren hadden een hele grote schuilkelder. We konden er overigens geen gebruik van maken, want de Duitsers hadden hem bezet om vandaar zich over te kunnen geven. Zij hadden al vroeg de handdoek in de ring gegooid. Om vier uur werd de witte vlag gehesen en de oorlog was voor ons voorbij, bij ons zonder bloedvergieten. Het bloed dat vloeide was van een paar koeien, waarvan wij daags erna weer het vlees aten.

Ons huis was niet beschadigd, maar langs het huis stond wel zwaar geschut. Toen dat weggehaald werd bleef er een bergje koperen hulzen achter, een kruiwagen vol. Die heb ik later naar de smid in het dorp gebracht met de vraag: “Wil je in ruil voor deze koperen hulzen voor mij een paar klimsporen maken?" Mijn schoenen werden opgemeten en aan het einde van de week waren ze klaar. Die klimsporen heb ik jaren gebruikt en enige jaren geleden geschonken aan het museum in Oirschot waar je ze nog kunt bezichtigen.