Op de foto staan mijn tante Jo en zusje Willy. We vermoeden dat ze allebei staan te kijken naar mijn vader die vaak aan de Maas aan het vissen was.
Mijn tante was getrouwd, maar had zelf geen kinderen. We woonden vlak bij elkaar en zij kwam vaak mijn moeder een handje helpen. We waren thuis met z’n zevenen, dus er was altijd iets te doen. Mijn zusje en ik gokken dat de foto – gezien de leeftijd – vlak voor de oorlog moet zijn gemaakt.
Onder aan de Maas was trouwens altijd veel te doen, voor kinderen. Je kon er lekker ongestoord spelen. Maar we konden niet zwemmen. Om ons af te schrikken, zei onze moeder altijd: “Niet onder aan de Maas gaan spelen, anders verdrink je.” Nou, dat hakte er bij ons goed in, want we waren hartstikke bang voor het water.
Het rare is; nu woon ik in Cuijk en kijk uit op de Maas. Heerlijk vind ik dat, terwijl ik nog altijd niet kan zwemmen. Als je uit Grave komt, kun je niet met en niet zonder de Maas.
Christian van der Ven, namens BHIC
bhiczei op 23 oktober 2009 om 11:51
Gerrie, dank voor je verhaal! Ik begrijp precies wat je bedoelt hoor, met die liefde voor de Maas - denk dat iedereen hetzelfde gevoel heeft als ze langs een rivier wonen. Ikzelf in ieder geval wel.
In onze database vond ik trouwens nog dat de foto uit 1937 zou moeten zijn. Dat kan dus kloppen met jouw inschatting.
Waar zien moeder en kind zo verlangend naar uit? Komt vader terug? Zijn het spannende tijden door het wassende water?
