Oorspronkelijk was dit een gymnastiek- en atletiekvereniging, maar na enige tijd ging men ook voetballen, om te beginnen tegen teams van de andere drie banken die Tilburg in die dagen rijk was. En toen draafden er dus regelmatig 22 keurige bankiers over een voetbalveld....
Tot hier aan toe klinkt dat nog vrijblijvend genoeg, maar bij Longa dachten ze er toch anders over: er werd uiterst gedreven getraind, men sloot zich met twee elftallen aan bij de Brabantsche Voetbal Bond en al na één seizoen (1920-1921) lieten beide teams zich tot afdelingskampioen kronen. TSV Longa promoveerde vervolgens naar de Derde Klasse van de Nederlandse Voetbal Bond, werd meteen wéér kampioen en bereikte enkele jaren later de Eerste Klasse. Tussen de bedrijven door wonnen ze daarbij ook nog even de NVB-beker.
Middenstandersclub Longa was zeker niet zo rijk als de elitaire stadsgenoot Willem II. De kleedkamers hadden bijvoorbeeld geen stromend water: wassen moest je je maar met een emmertje water uit het Wilhelminakanaal. Daar staat tegenover dat de kantine geen “kantine” heet, maar consequent wordt aangeduid met “Het Restaurant”; Longa is niet helemáál van de straat!
TSV Longa is populair bij Tilburgse fabrikanten en aannemers. Over inkomsten hebben ze daarom niet echt te klagen en over een zakcentje voor de spelers valt ook altijd wel te praten. Mogelijk mede als gevolg daarvan heeft de club steeds uitstekende spelers in haar midden, zoals Leo Ghering die het eind jaren 1920 tot zes optredens in het Nederlands elftal schopt. De in Tilburg nog lang niet vergeten Henk Pellikaan, van zichzelf ook niet onbemiddeld, presteerde dat tussen 1932 en 1946 zelfs 14 keer. Jo van de Hoven haalde één cap in 1937 en tenslotte was er ook nog Jan van Roessel die 1950 nog als Longa-speler zijn eerste interland speelde.
De TSV groeit met een slordige 1.100 leden uit tot de grootste voetbalvereniging van Zuid-Nederland en na het seizoen 1943-1944 mogen ze zich Kampioen van het Zuiden noemen.
Betaald voetbal
In 1954 wordt in Nederland het betaalde voetbal ingevoerd. Longa kan op dat moment niet meer uit eigen middelen aan de financiële eisen van de KNVB voldoen. Een vaste weldoener, de familie Struijken, komt daarop met geld over de brug en Longa gaat over naar de Eerste Klasse van het (semi-)professionele voetbal.
Al in 1958 is echter al duidelijk dat het avontuur financieel niet vol te houden is. Er wordt aangestuurd op een fusie met NOAD en/of Willem II, maar die fusie komt er nooit. Longa heeft het daarna nog lang volgehouden in de Tweede Divisie, maar besloot in 1965 uit eigen beweging dat de amateurstatus toch een betere keuze was. De vereniging werd daarna ingedeeld in de Tweede Klasse.
De afloop
Het heeft wat tijd gekost, maar uiteindelijk bereikten ze toch weer de hoogste amateurklasse en tegenwoordig mag de club zichzelf graag een “stabiele hoofdklasser” noemen. En keurig zijn ze wat ons betreft altijd gebleven: Longa is een uiterst gedreven club. In de loop van 2012 dreigden wedstrijden daardoor uit de hand te gaan lopen, want er kachelden te veel fanatieke heethoofden over het veld. Longa nam meteen maatregelen: een eigen speler werd als leider verantwoordelijk gemaakt voor het gedrag van de medespelers. Dat werkte zó perfect dat Longa 7 het jaar daarop door de KNVB werd benoemd tot het “Koelste Team van Nederland”. Hoeveel prijzen de Tilburgers ook gewonnen mogen hebben; misschien is dat nog wel de titel waarop Longa het meest trots mag zijn....
* “Geestelijke arbeid” werd later veranderd in “Gedane Arbeid”
