De dienstkleding van misdienaars is de laatste 50 jaar nauwelijks veranderd, maar hun taak wel. In 1962 was ik 8 jaar oud toen ik door meneer kapelaan (rector Verhoof) in Herpen gevraagd werd om misdienaar te worden. Ik herinner me niet meer of mijn ouders de beslissing namen of ikzelf, maar enkele weken later oefende ik op de Latijnse mis.
De gebeden als het confiteor moesten geknield onder aan het altaar opgezegd worden. We leerden Latijn, al bleef de vertaling in het Nederlands achterwege!
Misdienaar zijn had zo zijn voordelen. Voor een huwelijksmis of een uitvaart kregen we vrij van school. Even geen rekenen en taal, maar in toog en superplie onze van buiten geleerde deuntjes opzeggen. En de huwelijksmis werd afgesloten met het schaaltje waarop de bruidegom zijn gift voor de misdienaars legde. Het was altijd spannend wat ons “loon” voor onze kunstjes zou zijn.
Het hoogtepunt van het misdienaar zijn lag echter vooral in de Paastijd. Op woensdag, donderdag en vrijdag voor Pasen kregen alle misdienaars vrij van school om al zingend langs alle deuren van Herpen en Koolwijk te gaan. Het liedje dat we voor de bewoners van elk huis zongen was:
Een ei is geen ei,
twee ei is een half ei.
Drie ei is een ei,
vier ei is een Paasei.
Vrouwke vrouwke doe je best:
Haal de eieren uit het nest.
Van de witte hennen,
God zal ze kennen.
Een ei is geen ei,
twee ei is een half ei.
Drie ei is een ei,
vier ei is een Paasei.
Overal bij de boeren kregen we eieren, die we in de eierkist laadden, die we op een fietskarretje met ons mee voerde. Bij de dorpelingen kregen we geld. Op vrijdag na de kruisweg van 15.00 uur, werden de eieren verdeeld en het geld geteld. Van het geld werd een misdienaarsreisje georganiseerd.
Mijn eerste reisje was naar Harderwijk met ’s avonds een film van Don Camillo (het moest wel in de sfeer blijven) in een Nijmeegse bioscoop. Ik weet dat ik, door slaap overmand, niet de hele film gezien heb. De volgende jaren gingen we naar Eindhoven en het Eurostrand; Antwerpen met zijn dierentuin en Schiphol. Aan het eind van het reisje werd het resterende geld verdeeld. Het bedroeg ongeveer ƒ 30,- per persoon. Voor een kind van ongeveer 10 jaar was dat in die tijd een vermogen! Het werd dan ook meteen opgeborgen op het spaarbankboekje.
In 1963-1964, tijdens het Vaticaans Concilie, werd het Latijn ook in Herpen vervangen door het Nederlands. Voor het eerst kwam ik erachter dat het confiteor de schuldbelijdenis was, maar de kleding bleef hetzelfde. Toen ik naar het middelbaar onderwijs ging, ben ik gestopt met misdienaar zijn. De mooie herinneringen zijn echter gebleven.
Heel leuk,
Ik ben toen ook mee op reis geweest naar de film, het was mijn eerste film in de bios, leuke herinnering.
Ik weet nog goed, het was een hele happening die dagen voor pasen.
jan
zei op 23 februari 2010 om 21:45
heel leuk
tonnie van berkel
zei op 13 februari 2012 om 13:03
wie zijn dit allemaal want ik ben ook misdienaar geweest tot 1963 in Herpen
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 13 februari 2012 om 19:50
@Tonnie: We hebben zo geen namen bij deze foto staan... herken jij soms iemand?
Pierre van Thiel
zei op 6 oktober 2013 om 19:44
Ik ben een heel tijdje misdienaar geweest op de koolwijk ( kolik ) bij toentertijd missionaris Pierre Janssen . Ik heb toen ook de inwijding van Pierre mee mogen maken , ik deed toen ook regelmatig misdiensten in herpen om dat ik daar op school zat en dan dekaplaan v. d. Hoogen me uit school halen om een uur of tien om dan de mis mee gegaan vieren. Normaal deed ik dat op zondag morgen in de kapel op de koolwijk , ik weet nog best veel van die tijd.
Groetjes. Pierre van Thiel
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 7 oktober 2013 om 09:19
@Pierre: Bedankt voor je reactie, wat aardig om te horen. Je maakt ons wel nieuwsgierig wat je nog allemaal meer weet over deze tijd... Je zou je herinneringen ook op papier kunnen zetten zoals bijvoorbeeld <a href="http://www.bhic.nl/index.php?id=4507&zoek=misdienaar&helewoorden=0&id_zoek=10097" target="_blank">hier</a> gebeurt.
We houden ons dan van harte aanbevolen!
Rop van de Burgt
zei op 14 juni 2014 om 12:09
Nog even reageren op Pierre.
Naar mijn mening was het niet Pierre Janssen maar Pierre Spanjers (broer van Antoon Spanjers, van De Bieskamp) die zijn priesterwijding toen had. Toen hij naar de missie vertrok beloofde hij na 5 jaar terug te komen en voor ons een aap mee te brengen... Maar ja, vijf jaar was voor een kind van tien de helft van zijn leven. Misschien dat de apen ondertussen in een dierentuin zijn beland.
Marilou Nillesen
bhiczei op 16 juni 2014 om 08:52
@Rop: Was er ook niet een liedje "Breng een aapje voor me mee?" Misschien was het destijds ook wel min of meer een gezegde.
Wat betreft de juiste missionaris... het maakt het er ook niet eenvoudiger op dat ze allemaal Pierre heten. Wellicht dat jouw aanvulling weer meer herinneringen oproept bij Pierre van Thiel. Ik ben benieuwd!
Rop van de Burgt
zei op 21 juli 2014 om 13:07
Ik kan me een dergelijk liedje niet meer herinneren. Maar gezien de creativiteit van de Koolwijkers, zou het zo maar kunnen.
De gebeden als het confiteor moesten geknield onder aan het altaar opgezegd worden. We leerden Latijn, al bleef de vertaling in het Nederlands achterwege!
