Niemand die het aanvankelijk merkt, maar burgemeester Stuij is de eerste maanden van 1977 zijn ambtsketen kwijt. Zijn ketting ligt altijd in zijn bureaula en opeens is-ie weg. Niet in de bovenste la, niet in de onderste: helemaal nergens. Even breekt het klamme zweet hem uit maar Stuij blijft koelbloedig. Hij zegt niets, in de hoop dat de keten wel weer zal opduiken.
En het rare is: niemand zegt er iets van. Hij gaat naar raadsvergaderingen zonder zijn vertrouwde sieraad en het valt niemand op. Zou hij stiekem hebben overwogen gewoon te blíjven doen of zijn neus bloedt? Wie weet. Maar als de keten na een paar maanden nog steeds niet te voorschijn is gekomen, vindt ook Stuij het genoeg en maakt hij zijn verlies publiek.
Hoe kan een burgemeester nu zijn belangrijkste wapen verliezen? Dat is de grote vraag van de raadsleden. In De Gelderlander doet de ongelukkige burgemeester zijn relaas. “Ik miste hem vlak voor de januarivergadering van de raad. De ketting lag altijd in mijn bureaulade, maar ik kon hem toen niet vinden. Natuurlijk ben ik nagegaan waar ik voor die tijd ambtshalve geweest was en aanvankelijk ging het vermoeden ook uit naar een grap, maar ook na de carnavalstijd dook de ketting niet op. Ook mijn bureau is een keer voor een ander verruild, en de betrokken firma had wel het oude bureau nog, maar daarin bleek geen ketting.”
Tja, daar sta je dan. En dat nog wel in Oeffelt, kreunt de burgervader. Stuij informeert eerst de raad tijdens een besloten bijeenkomst, maar daarmee laat raadslid G. Coenen hem niet weg komen. Tijdens het openbare gedeelte vraagt hij waarom de burgemeester zolang heeft gewacht om het nieuws naar buiten te brengen. Had hij het eerder gezegd, dan was de kans groter geweest dat het sieraad toch nog terecht zou komen.
“Als iemand het betreurt dat de ketting weg is dan ben ik het wel”, reageert de burgemeester. “Ik heb er maanden mee gezeten, terwijl ik nu het verwijt krijg dat ik het direct had moeten melden. Intussen is er een offerte aangevraagd voor een nieuw exemplaar. Dat zal ongeveer ƒ 2.200,- gaan kosten. Maar ik heb nog altijd hoop dat hij terugkomt.”
Stuij’s optimisme is echter nooit uitgekomen: de ketting is tot op de dag van vandaag weggebleven. Tenzij… nu iemand na al die jaren wél weet waar de ambtsketen is gebleven. Wie durft?
En het rare is: niemand zegt er iets van. Hij gaat naar raadsvergaderingen zonder zijn vertrouwde sieraad en het valt niemand op. Zou hij stiekem hebben overwogen gewoon te blíjven doen of zijn neus bloedt? Wie weet. Maar als de keten na een paar maanden nog steeds niet te voorschijn is gekomen, vindt ook Stuij het genoeg en maakt hij zijn verlies publiek. 
Tja, daar sta je dan. En dat nog wel in Oeffelt, kreunt de burgervader. Stuij informeert eerst de raad tijdens een besloten bijeenkomst, maar daarmee laat raadslid G. Coenen hem niet weg komen. Tijdens het openbare gedeelte vraagt hij waarom de burgemeester zolang heeft gewacht om het nieuws naar buiten te brengen. Had hij het eerder gezegd, dan was de kans groter geweest dat het sieraad toch nog terecht zou komen. 
