Het is achteraf natuurlijk makkelijk praten, maar je kunt je afvragen of het nu wel zo’n slim plan is geweest: wel de kerk afbreken, maar de toren laten staan. Want kan dat bouwtechnisch wel allemaal? Nee dus, blijkt in de praktijk.
Oeffelt wil in 1851 een nieuwe kerk mét een nieuwe toren. Er wordt een beroep gedaan op de gemeentekas (want de toren is gemeentelijk eigendom). Vrijwel niemand in Oeffelt heeft iets anders om de tijd te meten dan de kerktoren. Bovendien worden de klokken geluid bij feesten of bij naderend onheil. Maar ja, met een vrijwel lege kas voelen de raadsleden hier niet voor. En zo ontstaat het volgende plan: de bouwvallige kerk slopen maar de toren laten staan.
Als het vier jaar later zover is dat de kerk is gesloopt, stort in de nacht van 7 juni 1855, tussen een en half twee, de toren in. Het kruis van de spits valt op het huis van meester Mathijs van der Sterren. Die vertrouwde het zaakje kennelijk al niet, want hij is met zijn gezin al ergens anders gaan slapen.
H. Achterberg, opzichter van Provinciale Waterstaat, onderzoekt het geval. “De toren is tot op de fundamenten geheel in elkaar gezakt. Er is geen steen van de gehele toren meer op zijn plaats gebleven. Hij ligt als een puinhoop in elkaar gezonken”, luidt zijn rapportage. “Het ongeval is vermoedelijk toe te schrijven aan het onvoorzichtig afbreken van de kerkmuren die de toren steunden.”
Al snel gaat de beschuldigende vinger naar het gemeentebestuur: dát wilde uiteindelijk geen geld bijleggen. De Commissaris van de Koningin is heel uitgesproken in zijn conclusie. “Om deze reden en omdat de toren met zijn klokken en uurwerk tot algemeen nut is, zal Oeffelt dienen bij te dragen in de kosten van de bouw van een nieuwe toren.” Gemeente- en kerkbestuur gaan met elkaar in conclaaf hoe hoog de bijdrage moet zijn.
Zeven jaar nadat de toren het heeft begeven, komt de Oeffeltse raad met 5.500 gulden over de brug. Nog niet de helft van de totale kosten die 12.500 gulden bedragen. Parochianen brengen zelf nog eens 3.000 gulden bijeen. De rest van het bedrag wordt geleend. Met dit geld gaat de bouw van start en twee jaar later is de kerk met toren klaar. Voor de inwijding is het hele dorp versierd en de harmonie laat zich meerdere malen horen. Met het ontsteken van Bengaals vuur voor de toren worden de feestelijkheden afgerond.
Niet dat het instorten sindsdien is vergeten. Sterker nog, Oeffelt wordt er in die jaren nog dagelijks aan herinnerd, want met het puin, dat de gemeente voor 50 gulden heeft opgekocht, worden onder meer het Slijkstraatje, de Diepestraat en de Grotestraat verhard.
Oeffelt wil in 1851 een nieuwe kerk mét een nieuwe toren. Er wordt een beroep gedaan op de gemeentekas (want de toren is gemeentelijk eigendom). Vrijwel niemand in Oeffelt heeft iets anders om de tijd te meten dan de kerktoren. Bovendien worden de klokken geluid bij feesten of bij naderend onheil. Maar ja, met een vrijwel lege kas voelen de raadsleden hier niet voor. En zo ontstaat het volgende plan: de bouwvallige kerk slopen maar de toren laten staan.
H. Achterberg, opzichter van Provinciale Waterstaat, onderzoekt het geval. “De toren is tot op de fundamenten geheel in elkaar gezakt. Er is geen steen van de gehele toren meer op zijn plaats gebleven. Hij ligt als een puinhoop in elkaar gezonken”, luidt zijn rapportage. “Het ongeval is vermoedelijk toe te schrijven aan het onvoorzichtig afbreken van de kerkmuren die de toren steunden.”
