Als binnenstadskind van ’s-Hertogenbosch voel je je sterk verbonden met de Binnendieze. Tenminste, zo ervaar ik dat. De Binnendieze stroomde langs ons binnenplaatsje, wat we vol trots ons tuintje noemde. Mijn moeder had er rozen en viooltjes gepland in de zelf geknutselde bloemenborder, en samen met mijn vader had ze de hele plaats bestraat. En het topstuk van dit alles was een wip die een blauwe maandag midden in ons tuintje heeft gestaan.
Wat voelden we ons rijk met dat tuintje in ons oude binnenstadshuis in de Hinthamerstraat van ’s-Hertogenbosch. Er was enkel één minpunt. De Schilderstraat waarvan de huizen aan de achterzijde ook grensden aan de Binnendieze, was destijds een sociaalarme buurt. De schillen van de aardappelen vlogen rond etenstijd in het water, alsmede ook koffieprut en nog andere zaken waarmee ik niemand lastig zal vallen.
Vaak gebeurde het dat de aardappelschillen alsmede andere zaken zo fanatiek naar buiten werden gegooid, dat ze midden tussen de viooltjes terecht kwamen. We praten over de periode van ongeveer 1955 tot 1962.
Dat het op een gegeven moment ongelooflijk ging stinken en de ratten vrij spel hadden, mag duidelijk zijn. Het plan was opgevat om de Binnendieze te dempen. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat mijn stad enkele hele verstandige mensen had, die dat niet zagen zitten en fel in opstand kwamen.
Om een lang verhaal kort te maken, de Binnendieze werd gerestaureerd en kijk nu eens wat een prachtig stukje cultuur de stad rijk is. Duizenden en duizenden mensen varen door het prachtige water van de Binnendieze.
In de loop van de tijd zijn er vele soorten vaartochten bijgekomen. Want dat glinsterende stukje water, dat overal zijn gezicht laat zien om dan weer geheimzinnig onder de huizen te verdwijnen en dan weer triomfantelijk naar buiten te piepen als een klein kind dat verstoppertje speelt, is zo de moeite waard!
Ik had ooit gezegd: ”Als er een vaartocht komt langs ons oude tuintje en zo vlakbij mijn ouderlijk huis, dan ben ik een van de eerste die in zo’n bootje stapt.” En wat gebeurde er? Er werd een nieuwe vaartocht geboren: De Groote Stroom. Een prachtige tocht onder de Geerlingse Brug door, langs oevers begroeid met berenklauw en zo doodstil kabbelend achter de huizen van de binnenstad door.
Ik hoefde niet met een sneltreinvaart te proberen een kaartje te bemachtigen voor deze nieuwe vaarroute. Ik kreeg het. Van mijn man. We hadden de nummers een en twee. Wat een superervaring om langs ons oude tuintje te varen. Mijn vader, die toen nog leefde, zwaaide fanatiek uit het zolderraampje.
Het tuintje is er allang niet meer. Daar hangt nu een serre over het water heen, want het stuk achter mijn ouderlijk huis heeft een soort van metamorfose ondergaan.
Mijn stad ligt niet aan zee. Een beetje jammer, want water ervaar ik als rustgevend. Maar onze Binnendieze, dit stukje beschermd stadsgebied, is een prachtig alternatief!
Wat voelden we ons rijk met dat tuintje in ons oude binnenstadshuis in de Hinthamerstraat van ’s-Hertogenbosch. Er was enkel één minpunt. De Schilderstraat waarvan de huizen aan de achterzijde ook grensden aan de Binnendieze, was destijds een sociaalarme buurt. De schillen van de aardappelen vlogen rond etenstijd in het water, alsmede ook koffieprut en nog andere zaken waarmee ik niemand lastig zal vallen.
