Geld... als water

Ik slalomde om hen heen; het was zondagmorgen; zondagmorgen in Keent. Een herfstzon verwarmde de menselijke ziel. Een koe loeide, een schaap blaatte en een paar bonte pieten schenen de weg kwijt aan een hemelsblauwe lucht.

‘Je kunt hier weer door’, riep hij me toe; ‘de vorige week hadden ze de toegangsweg met hekken en borden afgesloten’. Ik stapte van mijn fiets en keerde op mijn fietsspoor terug.

‘Keent wordt anders, zo te zien’, antwoordde ik. Hij knikte, blij met de aanvang van dit zondagmorgengesprek. ‘In ‘66 werden we geëvacueerd; ik was nog een broekenmannetje; mijn ouders hadden wat rundvee en wat kippen. Het Maaswater zocht zich een weg door de zwakke plekken van de dijk en dijkjes; er was geen houden meer aan. Het vee moest vader naar een hoger gelegen plek in Keent jagen. Daar bij dat plaatsnaambord.’ Hij keerde zich wijzend om.

‘Nu zetten ze alles op z’n kop; kijk, die boom staat tot bijna aan zijn kroon in het zand.’ Hij wees me de plek, waar een zomereik aan het verzuipen leek; niet in het water, maar in het zand. Een felgele grijper stond, van boven een zandheuvel, werkeloos toe te kijken.

‘Die zal nog bergen zand moeten gaan verplaatsen’, zei ik. ‘Ja’, zei hij, ‘en dan te bedenken, dat er slechts twee agrariërs hier zullen kunnen boeren; en dat alleen binnendijks.’ ‘Ben jij er een van?’ ‘Nee, mijn broer runt een boerenbedrijf. Ik ben na school de techniek ingegaan, Keent voor mij te klein. De rest heeft zijn bedrijf op moeten geven; wonen alleen nog op hun boerderijen; een van hen heeft van zijn erf een terras met theetuin gemaakt.

Alles wat fietst en wandelt strijkt er neer op witplastic tuinmeubilair. Ze schijnen er geld als water te verdienen. Het was voor hen het tweede seizoen; het was een klapper’, hoorde ik. ‘Ik moet wel zeggen, dat het landschap mij ook aanspreekt; zo juist fietste ik langs een gegraven plas, het wemelde er van allerlei eenden en ganzen; meer dan een foto waard.’

‘Ja, er zijn er meer, die hier, met een camera gewapend, rondstruinen.’ Ik toonde hem de camera, waarmee ik heel wat nieuwe natuur aan de rivier op de foto heb vastgelegd. Op het schermpje kwamen de verse opnamen langs; hij herkende de meeste plekken: de Hans-en-Grietje-weg, Maas-dijk en de nieuwe brug over het moerassig en zompig land aan de oude weg naar Ravenstein.

‘Ik ben en blijf een boerenzoon, ik vind het zonde dat men het buitendijks land prijs geeft aan de natuur; het is beste grond met goede oogsten. Daarmee verdien je geld als water.’ Ik zweeg wijselijk en stapte op m’n fiets.

‘Een kwartiertje zou ik maar weg blijven, mijn vrouw zal wel verbaasd zijn, als ik haar m’n verhaal vertel.’ ‘Het was een bijzondere ontmoeting, bedankt he.’ Ik keek nog eens achterom en groette hem met een handgebaar. Zijn hond leek ‘m vooruit te trekken.