Ik nam plaats aan de bar en bestelde een biertje, aan het tafeltje werd flink geredeneerd. Soms ving ik wat van het verhaal op. Het handelde over het huwelijkscadeau. Rudy Schell bleek enige jaren van te voren te hebben gezegd: wie als eerste van onze groep trouwt, krijgt een geit cadeau. Nu was hijzelf de eerste die in het huwelijksbootje stapte.
Hij had de bijeenkomst georganiseerd met de bedoeling om zijn vrienden van het idee af te brengen. Als argumenten voerde hij aan: de familie van mijn aanstaande is er op tegen; als het doorgaat, heb ik al ruzie op de eerste dag; ik heb het toen wel gezegd onder een glas bier, maar dat was niet serieus bedoeld; om de vrede te bewaren moet het maar niet doorgaan.
Na veel permitteren haakten ze allemaal af, behalve Leo die zei: “als zij niet mee doen, dan krijg gij de geit van mij alleen, ook al hebben we dan ruzie”. De aanstaande bruidegom zakte als een plumpudding in elkaar en zeker toen de anderen met Leo alsnog instemden. Er was niets meer aan te doen en na enige tijd gingen ze huiswaarts.
Een paar weken voor de grote dag had de vader van Wim op de Bossche markt voor zestig gulden een geit gekocht. Vijf huizen van de Gouden Leeuw vandaan woonde Leo. Bij hen thuis hadden ze een groentewinkel en daar logeerde de geit in het schuurtje, aan groenteafval geen gebrek. Door het liggen in de stal waren de haren van de billen geel geworden, dat was geen gezicht vonden de heren.
Op een avond werd de geit uit de schuurtje gehaald en in de keuken gebracht, de mannen waren druk met zeep en borstel aan het schrobben. En ja hoor, geen succes. De geit verdween weer in haar onderkomen en de heren naar De Gouden Leeuw. Enige dagen daarna werd een nieuwe poging ondernomen, de geit werd weer in de keuken gezet en nu werd er gewassen met petroleum. Dat moet werken zeiden ze. En ja hoor, geen succes. Ten einde raad werd het arme beest maar naar bed gebracht en de schrobploeg verdween in het café.
Daar werd druk overlegd hoe die gele haren toch weer wit gemaakt konden worden. Toen kwam Tiny op een idee. De vrouwen maken hun haren wit met waterstofspul. Dat ze daar niet eerder aan gedacht hadden! De dag daarop ging Tiny bij de drogist een flesje halen. ‘s Avonds de geit weer in de keuken, de billen ingesmeerd en even wachten. En ja hoor, weer geen succes.
Daarop pakte Leo een schaar en zei: “we knippen die gele haren er af”. En zo gedaan: twee man hield de geit vast en Leo de geitenkapper knipte er op los. Na enige tijd vonden ze het goed. De geit weer in de stal; op dat succes moest geproost worden en naar het café.
Moeder Bekkers was weduwe en wist maar half wat die jongens allemaal uitspookten. Van één ding was ze weer verzekerd: de keukenvloer ontdoen van geitenhaar en keutels.
Harry Janssen was getrouwd met de oudere zus van Rudy en woonde slechts een paar huizen verder. Hij had van de familie van de bruid opdracht gekregen de geit te ontvoeren. Doch de heren hadden daar lucht van gekregen en de geit werd verhuisd naar het schuurtje achter De Gouden Leeuw. Eindelijk was de grote dag aangebroken.
Nu was Rudy ook lid van scooterclub De Toerist, zes leden van de scooterclub escorteerden de bruidswagen vanaf het bruidshuis naar het gemeentehuis. Voor de bruidswagen reden aan iedere kant drie scooters. Bij het gemeentehuis werden de scooters opgesteld met de bestuurders als schilwachten erachter. Toen de hele stoet binnen was, gingen de scooterrijders ook naar binnen.
De ambtenaar was op de hoogte van het hele gebeuren en had in zijn speech het een en ander verwerkt. “Gij moest maar niet zo bokkig zijn en zeggen hup met de geit. Gij verwacht er veel van, geen sikkeneurigheid. Geen bokken schieten, of bokkesprongen maken, maar zeggen hup met de geit.” Het gehele gezelschap vermaakte zich uitstekend, doch de bruidegom stond erbij als een boer met kiespijn.
Na afloop werd de bruidswagen weer voorafgegaan door de scooters naar de Kerk en daar werden de scooters bij de ingang opgesteld. Na beëindiging van de plechtigheid stonden de scootermannen naast hun voertuig. Tiny had een hondenriem gekocht en de geit uit de stal gehaald, die werd aan het bruidspaar aangeboden. De pers was verwittigd en juist op het moment dat de geit naar het bruidsboeket wilde happen, trok Tiny de geit terug. Dit is op de foto vastgelegd en in de krant verschenen. Het scooterstel bracht de bruidswagen weer naar huis.
‘s Middags gingen drie leden namens de scooterclub het bruidspaar feliciteren, de voorzitter Jo van Brussel, Cor Graat en Martien van Dooren. Ook al is een huiskamer groot, bij zulke gelegenheid is die gauw vol. Na de felicitatie en het overhandigen van het cadeau kregen wij koffie aangeboden en zaten aan de voorkant in de kamer. Daar verscheen het “geitenstel” weer.
Nu hadden ze een rol behangpapier waarop aan de achterkant de levensloop van Rudy was geschreven. De grootste las het voor en een ander zat gehurkt om het behangpapier weer op te rollen. De geit hield zich heel rustig. Halverwege stopte Wim met het voorlezen, Tiny had een nieuwe pispot en de bruid moest bewijzen dat ze wel een echte geitenhoedster was, door de geit te melken.
Het was een hele consternatie daar midden in die kamer met al die mensen, de bruid zat gehurkt met de pispot onder de geit, zodra ze de tepels aanraakte ging de geit een stap opzij. Na enige pogingen verklaarde het stel dat de bruid geslaagd was, en ging de litanie weer verder. Plotseling zag ik het gebeuren en stiet mijn vrienden aan en zei: kijk, kijk! Het arme beestjes was nerveus geworden van al dat gedoe, zette haar billen op scherp en piste tegen de broekspijp van de vader van de bruid. Na enige seconden drong het tot aan zijn been door, hij wilde naar achteren gaan, helaas ging dat niet, daar stond een stoel en die stond al tegen de muur.
Snel werd een emmer met water en dweil gehaald, de keutels en plas werden opgedweild, de litanie was praktisch ten einde. Wij zijn huiswaarts gegaan, de geit heeft een half jaar bij boer Vereiken in de wei gelopen en is later weer verkocht voor zestig gulden.
Het was een spontane gebeurtenis, echt op zijn Brabants, die niet verloren mag gaan. Zo ver ik mij kan herinneren is een vergelijkbare situatie niet meer voorgekomen en ik verwacht het in de toekomst ook niet meer.
