Op zoek naar een voorlopige functie als zelfstandig kok, reed Bert Broekman uit Eindhoven in de zomer van 1960 op zijn brommer naar Boxtel. Het Arbeidsbureau had een baan voor hem gevonden bij Hotel Bekkers aan het Stationsplein. Boxtel beviel hem wel en Bert bleef om er nooit meer weg te gaan. Hij werkte bij verschillende restaurants in de keuken, leerde het dorp en haar inwoners kennen en bouwde er zijn leven op. Zijn verhalen deelt hij graag met de lezers van DeMooiBoxtelKrant. Maar ook hier, op de website van het BHIC.
In 1967 werkte ik als chef-kok bij Hotel van Boxtel. Ze hadden daar twee kinderen, Karin en Peter. In ons druk hotel-restaurant liepen zij ons wel eens voor de voeten. Karin stond al vroeg op een kistje aan de spoelbak, terwijl Peter dan in de aangrenzende bijkeuken speelde. Vooral de lange woensdagmiddagen verveelde Peter zich vaak.
Op zo'n middag midden in de zomer vroeg hij eens: "Mama, mag ik bij tante Mina de kerstboom op gaan zetten?" Tante Mina woonde met haar twee vrijgezelle broers Jan en Gijs in de Stationsstraat. Zijn moeder was het er eerst niet mee eens, maar na lang zeuren vertrok Peter met de doos kerstballen en de kunstkerstboom onder zijn armpjes. Wij stonden hem dan na te kijken, wat was dat manneke gelukkig. De hele middag was hij daar zoet. De kerstboom werd opgetuigd en met de gordijnen dicht werd de verlichting ontstoken. Tegen vijven kwam Peter met de kerstboom weer thuis. "Hoe was het bij tante Mina?", vroegen wij dan. "Heel fijn, we hebben kerstliedjes gezongen", antwoordde Peter. "Mag ik zaterdag weer naar tante Mina? Dan mag ik ook de kerststal meenemen."
Tante Mina, Jan en Gijs waren lieve zachte oude mensen. Hun donkere huiskamer hing en stond vol met heilige beelden en kruizen. Onder glazen stolpen stonden enkele levensgrote Mariabeelden. De oorlog was in 1967 al heel wat jaren voorbij, maar zij konden en wilden dat blijkbaar niet vergeten. Altijd maakten ze een vergelijking met de oorlogsjaren. Al hun kleding werd tot de laatste draad versleten en versteld met lappen erin en erover. Niets werd daar weggegooid. De kleinste en onzinnigste prullaria werden bewaard. Zo hadden ze de gewoonte het laatste stukje toiletzeep niet weg te gooien. Dat spaarden ze op om alle kleine stukje samen te knijpen tot een hangende bal. Zo kreeg het stuk zeep een tweede leven. Die uitvindingen-vertelden dat dan ook vol trots tegen mij. Als ze messen hadden gebruikt, legden ze die in de zon te drogen. Dan roestten ze niet, was hun devies, en de theedoeken werden gespaard. Mina, Jan en Gijs schilden de aardappelen voor ons restaurant. Het water waarmee ze deze afspoelden werd zorgvuldig opgevangen voor de planten.
Vroeger hadden ze een bakkerij, die ze na vele jaren aan de kant hadden gedaan. Maar wekelijks werd er nog brood gebakken. Het deeg lag geregeld op de tafel te rijzen onder een neteldoek. Omdat ze aan een half bruin en een half wit brood genoeg hadden, zetten ze een houten schotje in het brood-bakblik. Dan konden ze daarin twee halve broden bakken. Dat bakten ze in een bakkersoven buiten die ze stookten met afvalhout. Dat gaf een prachtig bakresultaat, dat moet ik zeggen. Daar kon ik nog veel van leren.
Dit verhaal verscheen eerder in de MooiBoxtelKrant van 24 december 2014
Mariët Bruggeman
bhiczei op 3 augustus 2022 om 16:04
Bedankt Bert, wat leuk om te lezen hoe deze mensen echt alles gebruikten tot het laatste toe. Die zuinigheid; geweldig om te lezen. En soms ook heel goed om weer in te voeren in deze huidige tijd!
