De opa en naamgenoot van Daan Luijkx (in een minder ver verleden manager bij wielerploeg Vacansoleil) was de eigenaar van het terrein. Na de wielerbaan (en later ook een filmzaal) ging hij nertsen fokken. De huidige winkel van Luijkx blijft over maar stamt af van de andere tak van de familie.
De grote man van het Willebrordse wielrennen was op dat moment Marijn Valentijn (1900-1991), de andere opa van Daan Luijkx jr, die als Nederlands (weg)kampioen van 1932 uitgebreid op zijn thuisbaan gehuldigd werd. In zijn kielzog kwamen de beste renners zich op de Spartabaan met elkaar meten. Over Valentijn kunnen niet genoeg boeken geschreven worden, over zijn wielerprestaties, maar ook over de smokkelarij in Westbrabant waar hij en vooral die andere kampioen John Braspennincx (1914-2008) volop aan deelnamen. Valentijn zou ook in 1935 de Nederlandse titel behalen.
Uit De Grondwet, 11 september 1924: “De grasbaan is voltooid, 'n Prachtbaan. Willebrord mag trotsch zijn op zoo'n baan in haar plaatsje. Sparta heeft alle eer van haar werk. De lengte der baan is ruim 250 M. Mooie opgehoogde bochten, waardoor een groote snelheid mogelijk wordt gemaakt. Bekende renners hebben haar deze week al beproefd en verklaarden eenparig, dat er zoo geen tweede baan ligt.”
Zesdaagse
Het is onduidelijk hoe lang de baan op deze plek bestaan heeft. Er is nog sprake van een zesdaagse in 1933. En in 1950 zijn er nog wedstrijden gereden op wat toen de Lumabaan heette. Er was in 1932 ook een grasbaan van ‘De Stoempers’ bij M. Konings-De Jong op Kerkeheide. In 1936 was er kort nog een andere Willebrordse baan, ‘Het Vliegend Wiel’.
Luijkx beheerde vanaf 1929 ook de Paleisbioscoop en kreeg ruzie met pastoor Van Mierlo, het ging vooral over de scheiding tussen mannen en vrouwen. Ook was er verdeeldheid in de muziekvereniging, de afsplitsing die bij Luijkx oefende werd gekscherend De Eendracht genoemd. Een beetje rebels is men in ‘t Heike altijd wel geweest.
Periode: 1924- | Materiaal: Gras | Lengte: 250 meter
