Dina vertelde op woensdag 4 Juli 2001 op tape over de versjes die ze op school voor allerlei gelegenheden moest leren en opzeggen, onder andere over Arjan Pot:
"Arjan Pot, zoals Adriaan van de Burgt in Boekel werd genoemd, was ’n zeer bijzondere man. Hij kwam o.a. altijd voor m’n moeder de wasketel stoken. Ik heb ooit ’n versje opgezegd bij Arjan Pot toen ik nog klein was. Hij werd toen 70 jaar en dat ging als volgt :
70 jaar, wat ’n zegen, wat ’n voorrecht toch vriend lief,
’t was daarom dat elk der uwer hevend hart ten hemel hief,
Gij zag ook uw dierbare gade, in ’n moeder goed en waard (ig)
Van u heengaan, naar hierboven, naar ’n schoner betere aard (e).
Zwaar was vaak voor u ’t leven. Maar bij leed en zielsverdriet,
Was uw hoop op God gevestigd, God verlaat de zijne niet.
Ja, hij heelde zelfs de wonden, die zijn vaderhand hem sloeg
Hij gaf kracht en vreugde, aan die zijn lot zo eeuwig droeg.
Verder kan ik ’t me niet meer herinneren. We leerde zulke versjes op school of eigenlijk na school, als er iemand jarig was of er was ’n jubileum. Ik zat toen waarschijnlijk in de derde klas bij zuster Amadea, want die maakte die versjes voor zulke gelegenheden. Deze non informeerde of stelde je dan vragen over de persoon en aan de hand daarvan kreeg je een versje op papier gezet wat je na school uit je hoofd moest leren. M’n moeder werd bij Arjan uitgenodigd en nam me mee en toen mocht ik ’t versje voor hem opzeggen.
Voor zuster Ambrosien, een zus van m’n moeder, heb ik ook ooit een heel lang vers op moeten zeggen toen ze geprofest werd in ’t klooster. Daarvan ken ik alleen de beginregel nog:
”Voor u profes voor ons is een eer, dat gij werd verkoren om Jezus te volgen”.
Hun jongste broer Bert Raymakers die in Veghel woonde, schuilde tijdens de inval van de Duitsers (mei 1940) met z’n hele gezinnetje in de kelder toen er tijdens de strijd ’n voltreffer van opzij de kelder in kwam. Ome Bert en z’n jongste kind dat op z’n schoot zat, waren op slag dood. In diezelfde dagen trok ’t Duitse leger langs ons huis en vluchtten wij overdag naar “de hei” bij Has Tiebosch. Die woonde nog voorbij Hannamoet (=tante Hanna), De Zijp voorbij. ’s Avonds trokken we verder naar de Noordkant.
Verzen en verhalen die hebben me altijd geboeid. Zo kwam er op de lagere meisjesschool ook wel ‘ns pater Nol de Leest vertellen over de Missie."
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 3 augustus 2015 om 19:58
Een 2 weken geleden kreeg ik telefoon van Martina Willems - van Berlo uit de U.S.A. waar ze al sinds 1964 woont. Ze vertelde mij o.a. dat ze bovenstaand verhaal had gelezen en dat het gedeelte over Bert Raymakers haar deed besluiten om contact met mij op te nemen voor 'n kleine correctie. Ze wist namelijk dat door die voltreffer in de kelder niet -1- maar -2- kinderen samen met Bert om het leven waren gekomen en heeft tevens het prentje wat ze er nog van had nu naar mij opgestuurd. Dank daar voor ! Het prentje vermeld dat 't gebeurd moet zijn op vrijdag 22 september 1944. vader Bert overleed hierbij op 38 jarige leeftijd, het jongste kind ; dochtertje Johanna was nog geen -8- en zoontje Christian was net -5-. De moeder en haar -2- andere kinderen bleven gespaard. De helft van 't gezin in een klap weggerukt.
Het prentje vermeldt verder dat 't kleinste kind door de moeder met "doodsgevaar" is gered. Dus het was niet, zoals in bovenstaand verhaal wordt verondersteld, het kleinste kind wat op vaders schoot is heen gegaan! Het blijft 'n triest verhaal ook al waren ze zeker niet de enigste slachtoffers in deze strijd.
Hanneke van der Eerden
bhiczei op 4 augustus 2015 om 08:34
Beste Gerard de Bie, bedankt voor deze (trieste) aanvulling. Maar nu ben ik ook heel benieuwd naar het verhaal dat pater Nol de Leest aan jullie vertelde over de Missie.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 4 augustus 2015 om 10:00
Mijn moeder wist zich dat in 2001 nog te herinneren. Maar 't verhaal zelf wist ze waarschijnlijk zelf toen ook niet meer. Dus Hanneke helaas dat zal niemand meer kunnen vertellen.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 22 september 2015 om 19:03
Ik meld in vorige reactie dat 't verhaal van pater Nol de Leest helaas niemand zal kunnen vertellen. Echter in het boek "Zonen en dochters met een missie" staat 'n verhaal wat aan de wens van jou Hanneke vast voldoet. Ik zal 't stukje wat in Boekel afspeelt nu hier plaatsen voor de rest zul je het boek zelf moeten lezen.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 22 september 2015 om 19:55
Het stukje meldt de vertelling uit de pater's eigen mond; dat hij de 2 lindeboompjes voor het toenmalige gemeentehuis ["Raadhuis"] op de Kronings- dag van koningin Wilhelmina had zien planten. Zijn vader speelde tijdens dit evenement accordeon [trekharmonica] en Nol zat mee te wiegen, toen er in een keer een half dozijn mannen al schietend met 'n geweer uit 'n huifkar sprongen. Z'n vader pakte 'm nog net op tijd vast anders was ie van de schrik op de grond gevallen. In zijn jeugd kreeg hij 'n cent op zondag daar kon je dan mee "skrepke steken", wat inhield dat je 'n cent op de grond gooide en degene wie zijn cent dan er het dichtst bij gooide de andere cent gewonnen had. Ook deden ze het spel "steentje duppen" dat ging met 'n knikker [schuts] die ze dan op de cent probeerden te gooien. Als je daardoor de cent om kreeg had je die cent ook weer gewonnen. Ook vertelde Nol dat ze in zijn latere jeugd naar Wanroij - kermis gingen omdat ze in Boekel niet mochten dansen i.v.m. dat ze wijsgemaakt werden ze naar de hel gingen of vagevuur als ze dat deden.
Tot zover .. maar je kunt 't beter in 't boek lezen.
Antoon Versteegde
zei op 26 juli 2016 om 10:14
Pater Nol de Leest was een bron van inspiratie voor velen. Ook voor mij: ik wilde ook missionaris worden en apen vangen in de Congo. Dacht ik. Totdat ik op elfjarige leeftijd bij de Kruisheren op internaat kwam. Toen was het meteen over. Mijn geloof ook. Maar de wereld verbeteren wil ik nog steeds, en reizen ook. Ter herinnering aan Nol de Leest met zijn mooie anekdotes hierbij een reisverhaal dat hij schreef over zijn reis van 23 september tot 17 november 1957 van Stanleyville in de Congo via de oostkust van Afrika naar Antwerpen: Bertus op Stap. http://versteegde.nl/Nol_de_Leest
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 30 augustus 2016 om 15:16
Het huis op de foto van de Familie Rutten lag nog geen 25 meter van de zogenaamde Molenloop af. Een krantknipsel uit latere tijd, om precies te zijn 9 December 1960 meldde dat het gezin van de weduwe Rutten aan de Volkelseweg op de zondagavond had moeten evacueren voor overtollig water doordat de Molenloop buiten haar oevers trad. Zie bijgevoegde foto.
Ze waren niet de enigste. Meerdere gezinnen hadden hun huis voor het "overtollig water" moeten verlaten. Zoals ook het gezin H. Vesters aan de Wanroyse weg. Die konden tijdelijk bivakeren in een Bungalow van -'t Vakantiecentrum "Vliegberg"- te Boekel.
Hun jongste broer Bert Raymakers die in Veghel woonde, schuilde tijdens de inval van de Duitsers (mei 1940) met z’n hele gezinnetje in de kelder toen er tijdens de strijd ’n voltreffer van opzij de kelder in kwam. Ome Bert en z’n jongste kind dat op z’n schoot zat, waren op slag dood. In diezelfde dagen trok ’t Duitse leger langs ons huis en vluchtten wij overdag naar “de hei” bij Has Tiebosch. Die woonde nog voorbij Hannamoet (=tante Hanna), De Zijp voorbij. ’s Avonds trokken we verder naar de Noordkant.
Een 2 weken geleden kreeg ik telefoon van Martina Willems - van Berlo uit de U.S.A. waar ze al sinds 1964 woont. Ze vertelde mij o.a. dat ze bovenstaand verhaal had gelezen en dat het gedeelte over Bert Raymakers haar deed besluiten om contact met mij op te nemen voor 'n kleine correctie. Ze wist namelijk dat door die voltreffer in de kelder niet -1- maar -2- kinderen samen met Bert om het leven waren gekomen en heeft tevens het prentje wat ze er nog van had nu naar mij opgestuurd. Dank daar voor ! Het prentje vermeld dat 't gebeurd moet zijn op vrijdag 22 september 1944. vader Bert overleed hierbij op 38 jarige leeftijd, het jongste kind ; dochtertje Johanna was nog geen -8- en zoontje Christian was net -5-. De moeder en haar -2- andere kinderen bleven gespaard. De helft van 't gezin in een klap weggerukt.
Het prentje vermeldt verder dat 't kleinste kind door de moeder met "doodsgevaar" is gered. Dus het was niet, zoals in bovenstaand verhaal wordt verondersteld, het kleinste kind wat op vaders schoot is heen gegaan! Het blijft 'n triest verhaal ook al waren ze zeker niet de enigste slachtoffers in deze strijd.
Het stukje meldt de vertelling uit de pater's eigen mond; dat hij de 2 lindeboompjes voor het toenmalige gemeentehuis ["Raadhuis"] op de Kronings- dag van koningin Wilhelmina had zien planten. Zijn vader speelde tijdens dit evenement accordeon [trekharmonica] en Nol zat mee te wiegen, toen er in een keer een half dozijn mannen al schietend met 'n geweer uit 'n huifkar sprongen. Z'n vader pakte 'm nog net op tijd vast anders was ie van de schrik op de grond gevallen. In zijn jeugd kreeg hij 'n cent op zondag daar kon je dan mee "skrepke steken", wat inhield dat je 'n cent op de grond gooide en degene wie zijn cent dan er het dichtst bij gooide de andere cent gewonnen had. Ook deden ze het spel "steentje duppen" dat ging met 'n knikker [schuts] die ze dan op de cent probeerden te gooien. Als je daardoor de cent om kreeg had je die cent ook weer gewonnen. Ook vertelde Nol dat ze in zijn latere jeugd naar Wanroij - kermis gingen omdat ze in Boekel niet mochten dansen i.v.m. dat ze wijsgemaakt werden ze naar de hel gingen of vagevuur als ze dat deden.
Tot zover .. maar je kunt 't beter in 't boek lezen.
Het huis op de foto van de Familie Rutten lag nog geen 25 meter van de zogenaamde Molenloop af. Een krantknipsel uit latere tijd, om precies te zijn 9 December 1960 meldde dat het gezin van de weduwe Rutten aan de Volkelseweg op de zondagavond had moeten evacueren voor overtollig water doordat de Molenloop buiten haar oevers trad. Zie bijgevoegde foto.
Ze waren niet de enigste. Meerdere gezinnen hadden hun huis voor het "overtollig water" moeten verlaten. Zoals ook het gezin H. Vesters aan de Wanroyse weg. Die konden tijdelijk bivakeren in een Bungalow van -'t Vakantiecentrum "Vliegberg"- te Boekel.
