Arnaud Marinus Sonneveld uit Aarle-Rixtel maakte een carrière door van held tot oplichter. Hij wordt op 6 januari 1868 geboren als tweede zoon van de timmerman Hermanus Jacobus Sonneveld († 1887) en diens vrouw Anna Antonia van Vuuren († 1889). In 1891 is hij graanhandelaar in Waalwijk.
Die handel lijkt niet te floreren, want al snel wordt hij failliet verklaard, hoewel dat faillissement in 1892 wordt opgeheven. Arnaud verdwijnt voor een aantal jaren van de radar. We vinden hem terug in Nederlandsch Oost-Indië.
Hij is dan sergeant-majoor der infanterie in het KNIL en doet dienst op Sumatra, waar hij deelneemt aan militaire acties (voor de omstandigheden daar zie Kamerstuk Tweede Kamer 1903-1904, nr 5 ondernr I: Koloniaal verslag 1903, hfdstk C § 8, p. 68, rechterkolom).
Voor deze actie wordt Sonneveld bij Gouvernementsbesluit van 7 maart 1904 benoemd tot ridder 4e klasse der Militaire Willemsorde. Nog steeds als militair wordt hij eind 1904 tijdelijk opziener bij de Dienst In- en uitvoerrechten en accijnzen op een bezoldiging van fl.75,- per maand. Hij neemt vervolgens ontslag uit militaire dienst en wordt boekhouder bij de Nederlandsch Indische Escompto Maatschappij, een handelsbank in Batavia.
Uit: Het Nieuws van den dag voor Nederlansch-Indië, 24-2-1903.
In 1907 trouwt hij met Caritas Regensburg, een 26-jarige vrouw uit een Indische familie. Zijn carrière verloopt voorspoedig: hij klimt binnen enkele jaren op tot de vertrouwensfunctie van hoofdkassier bij Escompto, met een riant salaris van fl.400,-.
En dan verschijnt er een berichtje in De Sumatra Post van 6 september 1913: “Opsporing wordt verzocht van A. Sonneveld, hoofdkassier van de Ned. Ind. Escompto Mij., die onlangs voor een bedrag van 122.000 gulden de onderhavige maatschappij oplichtte en toen spoorloos verdween. De gezochte is 45 jaar oud, volbloed Europeaan en enigszins gebruinde teint, knevel en litteeken op rechter jukbeen.”
Sonneveld blijkt nogal gespeculeerd te hebben, waarbij hij veel geld heeft verloren. Samen met zijn vrouw ontvlucht hij Indië. Het echtpaar neemt de boot naar Japan, waarmee Nederland geen uitleveringsverdrag heeft. In Hongkong wordt het paar aangehouden. Op mevrouw Sonneveld wordt fl. 10.000,- aangetroffen, hoewel sommige kranten het over fl.40.000,- hebben. In totaal blijkt Sonneveld voor ca. fl. 220.000,- ontvreemd te hebben.
Er volgt een proces dat uitvoerig in de Indische en Nederlandse pers wordt verslagen. Sonneveld houdt vol dat hij onschuldig is: het geld heeft hij met speculeren gewonnen. Hij had altijd veel geld op zak, hij had ook veel geld nodig omdat zijn vrouw dure operaties moest ondergaan in verband met borstkanker. Het paar was niet gevlucht, maar nam rust vanwege de gezondheidstoestand van zijn vrouw. Sonneveld meende dat de schuld bij de (Chinese) klerken gezocht moest worden.
De rechter vonnist conform de eis van vijf jaar, de echtgenote krijgt drie maanden gevangenisstraf. Zij wordt direct vrijgelaten, omdat zij die tijd al in voorarrest heeft doorgebracht. Arnaud Sonneveld gaat tweemaal in beroep, beide malen vergeefs. Wel krijgt hij op 24-7-1917 een strafvermindering van drie maanden. Op 21 november 1916 staat er een klein berichtje in het Bataviaasch Nieuwsblad: “Bij Gouvernements Besluit dd. 15-11-1916 is de benoeming tot ridder 4e klasse Militaire Willemsorde van A.M. Sonneveld van 7-3-1904 ingetrokken.” Sonneveld zit zijn straf uit en vertrekt uit de hoofdstad. Op 3 september 1933 overlijdt hij te Salatiga, gescheiden van Caritas Regensburg. Hoe het Caritas is vergaan, heb ik niet kunnen achterhalen.
Die handel lijkt niet te floreren, want al snel wordt hij failliet verklaard, hoewel dat faillissement in 1892 wordt opgeheven. Arnaud verdwijnt voor een aantal jaren van de radar. We vinden hem terug in Nederlandsch Oost-Indië.
Er volgt een proces dat uitvoerig in de Indische en Nederlandse pers wordt verslagen. Sonneveld houdt vol dat hij onschuldig is: het geld heeft hij met speculeren gewonnen. Hij had altijd veel geld op zak, hij had ook veel geld nodig omdat zijn vrouw dure operaties moest ondergaan in verband met borstkanker. Het paar was niet gevlucht, maar nam rust vanwege de gezondheidstoestand van zijn vrouw. Sonneveld meende dat de schuld bij de (Chinese) klerken gezocht moest worden.
