Waterpioniers, de voorgeschiedenis van de zeeverkenners (2)

In deel 1 is beschreven hoe de club van de Waterpioniers ontstond, maar nog zonder boot zat.

Iemand van ons ergens op zijn zwerftochten op het slik van de Eendracht, de waterloop langs het stadje Tholen, een oud motorbootje had zien liggen. Meter of 6 lang, kajuitje erop, zonder glas in de ramen, maar wel voorzien van een gigantische Ford V8 motor, die natuurlijk bij lange na niet meer liep, omdat het bootje al diverse keren onder water had gezeten.

Na veel recherchewerk waren we achter de eigenaar gekomen, een meneer uit België, die het bootje weliswaar niet cadeau gaf, maar als we het opknapten mochten we er gratis gebruik van maken. Handig bekeken van die Belg!

Wij op zaterdagmiddag het lek gedicht, de motor aan de gang proberen te krijgen, wat ons natuurlijk niet lukte. Eén van ons wist zelfs de heer Van Duivendijk van de bekende scheepswerf in Tholen zover te krijgen dat deze op ZONDAG notabene!!.. het bootje uit de monding van de Eendracht sleepte tot aan de Halsterse dijk.

Verder zouden wij het die middag gedrieën met een eind touw verder naar de haven van Bergen slepen. Omdat de pieren van de Theodorushaven in aanbouw waren hadden we er niet op gerekend dat we deze afstand vier keer moesten overbruggen. Zodoende kwamen we pas tegen de schemering op onze bestemming aan, waar onze ongeruste ouders ons op stonden te wachten met een wel zeer onvriendelijke welkomstgroet.

Het was wel erg slecht gesteld met de motor van het bootje, want wat we ook prutsten en sjouwden, we kregen hem niet aan de praat, zodat we met bootje en al naar de Zeelandhaven verkasten en bij de ijzerhandel van Masseurs de motor omwisselden tegen een zescilinder Chevroletmotor. Dit was natuurlijk sterk in het voordeel van de ijzerhandelaar, omdat deze motor veel lichter was dan de Ford. Ook bij deze motor bleef het bij een paar zuchten uit de carburator. Veel later hebben ze er een motortje van een melkwagentje ingezet. Het bootje was nog een lang leven beschoren en de nieuwe eigenaars hebben er vele vistochtjes mee gemaakt.

Intussen hoorden we dat er in de stad plannen waren tot een oprichting van een officiële zeeverkennersgroep onder leiding van hopman Perin. Maar dit kwam alleen bij ons als een gerucht over en omdat we al in een vergevorderd stadium waren met onze waterpioniers, prakkiseerden we er niet over om daar naar over te stappen.

Sterker nog, we kregen de beschikking over een echt clubschip in de vorm van een hoogaars, die reeds in een bedenkelijk stadium van verval was en die nog net drijvend voor de kant lag bij de ingang van de oude haven. De hoogaars was zo rot als een mispel en als je over het berghout liep mocht je blij zijn dat je niet naar beneden in de stinkende modder viel.

Maar hoe dan ook, beneden in het vooronder was het gezellig vertoeven. Langs het luik op het voordek wurmde je je naar beneden via een klein trapje en je kwam dan terecht in een lage, lichtgroen geschilderde ruimte met aan weerszijde twee kooien en in het midden een klein rond zwart potkacheltje.

De kooien lagen vol met echt ouderwets oliegoed, jassen, lieslaarzen en zuidwesters. Dat oude oliegoed was zo stug dat je dat gewoon rechtop kon zetten. Pas wanneer je het aandeed kwam er door de warmte wel wat beweging in.

Onze uitrusting tijdens de clubavonden bestond natuurlijk uit de van huis meegebrachte petroleum, een doosje half zware Captain Grant shag, met gratis scheepsplaatje en niet te vergeten een volle mand sterke verhalen en plannen voor onze waterpionierstoekomst.

De meegebrachte petroleum diende als brandstof voor de stormlantaarn die in het vooronder hing en ook om het kacheltje aan te maken. Eerst een oude krant, daarna wat dunne plankjes van een oud viskistje en daarna wat eierkolen. Toch wilde dat natte hout niet erg goed branden en tegen alle regels in besloten we toch maar met een oliespuit wat petroleum op het smeulende vuur te spuiten. Enkele seconden gebeurde er helemaal niets maar daarna ontplofte het kacheltje met een luide knal en de metalen ringen vlogen ons om de oren in die kleine ruimte van het vooronder.

Het vuur verspreidde zich razendsnel en we konden ons maar moeizaam door het smalle luik wringen om te ontsnappen. Eenmaal boven wisten we met een paar putsen water de brand snel te bedwingen en konden we de zwart geblakerde ravage in het vooronder aanschouwen. Gelukkig was er die zaterdagavond niemand op de steiger te bekennen, zodat we het schaamrood mooi voor onszelf konden houden.

De dag erop kwam de eigenaar ter ore dat er een ontploffing was geweest in het vooronder van ons clubschip. Hij besloot om de hoogaars, geheel buiten ons om te verhalen naar de Franse kust aan de overkant en er ter plekke een respectabel groot gat in te hakken zodat het schip voor altijd met zijn voeten in het slik bleef staan.

Met de klap van deze ontploffing kwam tevens het einde aan mijn waterpioniersfantasieën. Hoe het de anderen is vergaan weet ik niet, maar later ontmoette ik een van mijn vrienden op de brug van een heus groot wit passagiersschip, kompleet met een echte witte pet en uniform, gelardeerd met indrukwekkende gouden strepen en gallons.

Na een hernieuwd kennismakingsgesprek over hoe het ons allemaal is vergaan, kwam uiteraard ook het relaas van de waterpioniers ter sprake. Hij kon zich nauwelijks iets van dat verhaal herinneren en toch…….is er niets van verzonnen.

Oud Waterpionier
Piet Bruijns