Het is groot feest als de Goedheiligman op 24 november 1945 in Eindhoven voet aan wal zet. Na de verschrikkelijke oorlogsjaren is het tijd om langzaam weer de draad op te pakken. Dat geldt ook voor het sinterklaasfeest.
Toch valt je iets op als je in bovenstaand filmpje goed kijkt naar de Goedheiligman. Hij draagt een witte broek met een lange zwarte mantel erover heen. Geen tabberd, albe en stola voor deze Sint. Niet voor niks vraagt de commentator zich in dit filmpje hardop af of Sint-Nicolaas in Spanje ook te lijden heeft gehad van de textielschaarste.
Als gevolg van een groeiend tekort aan grondstoffen neemt de productie van kleding en schoeisel in de oorlogsjaren steeds meer af. Vanaf 1940 gaat kleding op de bon. Huisvrouwen worden erg creatief om toch in deze basisbehoeften te kunnen voorzien. Zo verstaan ze de kunst om van oude kledingstukken weer nieuwe te maken. En niet zo'n beetje ook... Ze naaien niet alleen onderbroeken uit oude truien of kunstmestzakken, maar bijvoorbeeld ook jassen uit legerdekens en bloesjes uit overhemden.
Bij een echt sinterklaasfeest hoort natuurlijk ook suikergoed. Maar door de voedselschaarste gaat suiker en boter in die tijd ook op de bon. Hoe de Goedheiligman dan toch aan marsepein, suikerbeestjes en borstplaat komt? De banketbakkers die dit overheerlijke suikerwerk maken, krijgen een voorschot op hun normale portie suiker. Zo kunnen de goedlachse pieten toch al die smekende kinderhandjes vullen.
Gelukkig is de oorlog nu voorbij en komt de Sint na de bevrijding voor het eerst weer naar Nederland. Bij het zien van de vele blije gezichtjes en het gejuich van de kinderen in dit filmpje overheerst dan ook duidelijk het gevoel van een blijmoedige en gezellige sinterklaasintocht.
