Uit de Provincale Noordbrabantsche Courant (24 juli 1905):
“Bij den Theetuin aan de Koningshoeven zal een wielerbaan geopend worden van 300 meter lengte. Mocht de vroegere wielerbaan aan den weg naar Moergestel zich niet verheugen in bloei, deze nieuwe mag de verwachting koesteren, beter te zullen gelukken door den zoo veel korteren afstand van de stad, terwijl de Theetuin prachtigen schaduw aanbiedt.”
De Theetuin van Isidoor Jansen was een centrum van vermaak. Je zou kunnen zeggen dat het er permanent kermis was. Vanaf het eindpunt van de stoomtram bij het bruggetje over de Leij was het nog maar een klein stukje lopen, dan kon je de zondagmiddag besluiten met een trappist en de kinderen laten spelen in de speeltuin, of bootjevaren op de vijver. Heel veel wielerwedstrijden zijn er blijkbaar niet gehouden. Waarschijnlijk gebeurde dat ook niet altijd onder gezag van de wielerbond, want de aanmelding was open en er werden ook geldprijzen uitgeloofd. Dat was voor amateurs eigenlijk uit den boze. De Theetuin en de baan werden later Flora genoemd. De wielerclub moet Tilburgia zijn geweest.
Toeschouwers op de wielerbaan in de theetuin
(Regionaal Archief Tilburg)
De wielerbaan werd in 1913 te koop gezet en is volgens Hogenkamp (Een halve eeuw Wielersport, 1916) in 1914 naar Apeldoorn verplaatst, en vervolgens in 1916 naar Groningen.
In de zomer van 1913 was er in Tilburg nog een tijdelijke wielerbaan op het terrein van de Internationale Tentoonstelling (later het Elisabethziekenhuis), waar ook profs reden. Die baan zou daarna nog even op het voetbalveld van Willem II hebben gestaan, dichtbij Koningshoeven aan de Voetbalweg, huidige Fatimastraat. Het is niet uitgesloten dat deze twee banen dezelfde waren of met elkaar zijn verward.
Op de plek van de theetuin werd in 1917 een villa gebouwd, het huis van industrieel Piet Smits (Villa Josephine) die er tot in de jaren vijftig woonde. Daarna kwam er aan de Koningshoeven 66 een jongensinternaat, en werd die villa De Eigenhorst genoemd, nog later De Schalmen. Er werden paviljoens bijgebouwd.
In de jaren ‘90 stonden de gebouwen leeg en werden ze gekraakt en later legaal bewoond door een grote groep studenten en jongeren. Die slaagden er in 2001 in om de gebouwen en terreinen voor ruim 2 miljoen gulden te kopen, en te verbouwen tot fatsoenlijke woningen en appartementen. Een droomproject. Een deel van hen woont er nu nog. Ernaast zat Ut Rooie Bietje.
Periode: 1905-1913 | Materiaal: Hout | Lengte: 300 meter
