Het landgoedkamp in Udenhout had vele voeten in de aarde. Landgoedkamp ‘s Heerenvijvers hield op te
bestaan en nu moest er in een heel korte tijd een nieuw landgoed gevonden worden.
Een nieuwe kamplocatie
Daar ik in Udenhout geboren ben had ik er nog goede connecties en raadpleegde een oude buurman, Harrie van Iersel. Met Harrie, een grootgrondbezitter, ben ik in mijn vroegere woonplaats gaan zoeken naar een geschikte en bereikbare plaats om er te kunnen kamperen. Plaatsen genoeg, maar niet geschikt want de grondslag bestaat uit leem.
Niet getreurd, dan maar bij de buurman van Harrie even binnenwippen. Guus van Erp had van een landgoedkamp nog nooit gehoord en moest er iets meer van weten. Toen hij vernam dat het een werkkamp was en er voor hem gewerkt zou worden in ruil voor kamperen stond hij ervoor open. We kregen een mooi plekje aangewezen bij de kleine kom met een verhard pad ernaartoe. De kleine kom was een plek in het bos waar vroeger de leem uitgehaald was om er stenen van te bakken voor Kasteel de Strijdhoef. Omdat er veldovens hadden gestaan groeide er bijna niets en stonden er alleen maar beukenbomen.
Koude start
Zaterdag voor Pasen zou het eerste werkkamp geopend worden, maar het weer viel niet mee: het had 2cm gesneeuwd. Als mentor was ik op tijd aanwezig en had mijn voortent aan de caravan al vroeg opgezet.
Mijn kinderen speelden met sneeuw, een riep: “Papa daar komen er een heleboel aan.” Inderdaad, het waren er drie, een Paradiso vouwwagen en twee caravans. De vouwwagen werd bewoond door een opa en oma van bijna 80, begeleid door twee dochters met hun gezin. Na hen te hebben verwelkomd zei ik: “Zoek maar een plaatsje bij de bomen.” “Maar wij staan het liefs kort bij de hudotent,” zei oma al snel, “want ik moet er ‘s nachts nogal eens uit.” Ik was vroeg en had de hudotent en het gereedschap al gehaald, zo was de hudotent snel opgezet.
Bij het kampvuur. Op de rug gezien Gerard Veltkamp
Gelijk kwam de een na de andere binnen en nu waren we met twaalf gezinnen, allemaal vanuit Den Bosch en omstreken. Om drie uur was er water gehaald bij café De Kat, waren ze allemaal gesetteld en kon ik mijn gasten bij een lekker brandend vuurtje allemaal welkom heten. De sneeuw begon op de kampeerplaats al goed te smelten, maar het was voor velen nog wel fris om bij het vuur te zitten. Daarom hield ik het kort en beperkte ik het tot het rooster van die dagen. Dit bestond eruit dat het vuur die dag tot negen uur aan bleef, zodat de mensen die dat wilden die avond toch bij het vuur verder kennis konden maken en een lekker bakje doen. Eerste Paasdag 10.30 kennismaking bij het vuur met de eigenaar Guus van Erp van het landgoed onder genot van natuurlijk de koffie. ‘s Middags om 2 uur een mooie wandeling door het bos, weiland en moeras, er is een klippeltjesbrug waar we ook gebruik van gaan maken. Mijn advies is: trek wel goede hoge schoenen of laarzen aan en warme kleding. Het is vroeg in de middag, maar misschien krijgen we wild te zien en is een verrekijker wel zo handig! Tweede Paasdag 10.30 koffie bij het vuur en om twee uur worden we verwacht op het kasteel De Strijdhoef, waar we een rondleiding krijgen van de zusters die op dit moment op het kasteel wonen. Na de rondleiding gaan we afbreken en opruimen en keren we huiswaarts en zien we over veertien dagen elkander weer.
Stokbroodjes bakken boven het kampvuur. Uiterst links de auteur
De latere kampeerweekenden
Twee weken later schijnt het zonnetje en iedereen is weer aanwezig. Op zaterdagmorgen krijgen we onverwachts bezoek van de grondeigenaar Guus met zijn buurman Harrie van Iersel, die voor dit terrein gezorgd had. Harrie was trots op dit gezellige clubje, dat had hij maar mooi voor elkaar gekregen! "En in de zomer zit je lekker in de schaduw," zo zei hij. Maar hier waren de dames het niet mee eens, ze hadden liever een open wei. Guus haakte hier direct op in: “Dat kan ik je niet geven.” Hier was het Harrie niet mee eens en kon zich het zonnetje voor de dames goed voorstellen, daarom zei hij tegen Guus: “Als je die mensen dat oude paardenweitje geeft zitten ze in de zon.” “Jaja,” zei Guus, “dat kan jij wel zeggen, maar het is helemaal begroeid.” “Ik weet het goed gemaakt,” zei Harrie. “Als jij toestemming geeft voor dat weitje en je schenkt het graszaad, dan maak ik het kaal, vlak en zaai het in.”
Voor het kaal maken mocht ik een trekker lenen en het nodige gereedschap. Je kan het niet geloven maar na een zaterdag en zondag met zijn allen hard werken was het weitje kaal en opgeruimd en Harrie kon het in die week inzaaien.
Een maand later hadden we een heerlijk weitje, in het midden de zon en aan de kant in de schaduw, wat wil je nog meer! Guus was er zelf trots op en zeker in september toen hij zag hoeveel kuub hout wij voor hem uit een oude kwekerij gezaagd hadden en op een bepaalde handelslengte gemaakt. Het was wel een trailer vol, dit had hij nooit voor mogelijk gehouden!
Pannenkoeken bakken
Harrie en Guus kwamen met hun vrouwen de laatste zaterdagmiddag op de koffie en bedankten ons voor het vele werk dat wij samen hadden verricht. De oude kwekerij had een heel ander aanzien gekregen, het was al van de weg af te zien. Het bleef niet alleen bij bedanken, want de woorden waren nog niet koud of daar kwam een busje aangereden met vier grote koude schotels voor ons. Dit werd zeer gewaardeerd maar was niet verwacht!
Deze laatste zondag van het Landgoedkamp kon men terugzien op vele mooie kampeerweekenden in 1975.
